زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ‌،

پرشی دارد اندازه عشق‌.

زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.

( سهراب سپهری)

ما از زندگی چه می خواهیم؟ یک آرامش ساکن کشنده که به خاطر از دست دادنش تن به خطر نسپریم یا که نه باید خطر کرد و به دل تجربه‌های تازه ... دیدن ادامه ›› و بدیع زد و از آن لذت برد.

زندگی را در کشف کردن این تجربه‌ها تعریف می‌کنند. در رفتن‌ها،‌ گذر کردن از سختی‌ها و گاه نرسیدن‌ها زندگی معنای حقیقی‌اش را به ما نشان می‌دهد. یک جا نشستن و از ترس خطر کاری نکردن با ذات زندگی جور در نمی‌آید. دنیا به سهم جسارت افراد به آنها سهم می‌دهد و اگر در زندگی دچار روزمرگی شویم، پیله‌ای دور خود بپیچیم و خود را از محیط پیرامون و آدم‌هایش جدا کنیم، آن وقت دنیایمان رنگی خاکستری و طعمی تلخ می‌گیرد. روزمرگی کشنده و دردآور است. ذره ذره جان آدمی را می‌گیرد و در ازایش ملال هدیه می‌دهد.

زوج میانسال نمایش هم از جنس آدم‌هایی بوده‌اند که برای رسیدن به یک آرامش مطلق از خیر بسیاری چیزها گذشته‌اند، حتی بچه. آنها از ترس تَرَک برداشتن آرامش‌شان ریسک داشتن هر چیزی را رد کرده‌اند و حالا در سنین میانسالی خالی از تجربیات ناب زندگی‌اند.

خوشی‌های روزگار برایشان در خاطراتی گنگ و محو از روزهای جوانی خلاصه می‌شود. آنها ناامیدانه گذشته را مرور می‌کنند و ناامیدانه آینده را به انتظار نشسته‌اند. پر از حسرتند، پر از راههای نرفته و کارهای نکرده و حالا در میانسالی محافظه‌کارتر از هر زمان دیگری شده‌اند...


پ.ن: برای من نمایش «خرده نان» در مقابل نمایش‌های پر زرق و برق و لاکچری امروز قرار دارد. نمایشی ساده و خلوت که در نهایت تمام سادگی‌اش حرف‌های مهم و بزرگی می‌زند. در طول مدت ۵۵ دقیقه داخل زندگی این زوج می‌شویم و یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های انسان مدرن را می‌بینیم. برای کسانی که می‌گفتند نمایش‌های خلوت و کوچک و کم هزینه کجا و آن نمایش‌های پر زرق و برق و شلوغ کجا باید گفت تئاتر هنر شلوغی و زرق و برق نیست، تئاتر عالم اندیشه و حرف درست زدن است.


نقد کامل نمایش در : http://titrhonar.ir/%D8%A7%D8%AE%D8%A8%D8%A7%D8%B1/%d9%86%d9%82%d8%af%db%8c-%d8%a8%d8%b1-%d9%86%d9%85%d8%a7%db%8c%d8%b4-%d8%ae%d8%b1%d8%af%d9%87%e2%80%8c-%d9%86%d8%a7%d9%86-%d8%b2%d9%86%d8%af%da%af%db%8c-%d8%a8%d8%a7-%d8%b7%d8%b9%d9%85/