نمایشنامه ، اثر برجسته ی یکی از برجسته ترین فیلمنامه نویسان معاصر است که بیانیه ای است اعتراضی نسبت به پارادایم بشر امروز .
الگوی فکری ای که حاصل آن تنهایی و تفرد ، بی مهری و بی تفاوتی ، تذبذب فکری و رفتاری ، تهی شدن زندگی ها از معنا و محتوا و تسلط تضادهای آشکار و نهان بر زندگی ، مثل خیابانهای خلوتی که بار ترافیکی سنگین دارند و آب و هوایی که آرام است ولی طوفانی ست و آدمهایی که باد آنها را از تراس با خود می برد اما آنها دوباره از در وارد می شوند و خانه ای که کارکرد خود را ( در همه ی اجزاء ) از دست داده و به محله ی برو بیا تبدیل شده و تراسش عمده هویت آن است ، و همه ی اینها حدیث انسان امروز است که در چرخه ی بی معنا ی توهم و تکرار گرفتار آمده .
ایده و طرح نمایش چنان از عمق لازم برای پرداخت برخوردار است که طنز درون نمایش حتی به مرزهای ابتذال نزدیک هم نمی شود و این نشان از عمق و استواری فلسفه ی پشتوانه ی نمایش دارد که همه ی صنایع و ابزارهای کلامی و رفتاری را در خدمت ایده و طرح آن در آورده است بدون درافتادن به ورطه ی هزل و هجو .
در مورد اجرا هم با توجه ساختار نمایش که لازم می نماید که در برخی دقایق تا حدودی با کندی ریتم مواجه باشد ، اما کندی بیش از اندازه ریتم و برخی از بازیهای در نیامده در بیشتر لحظات این اجرا حوصله ی مخاطب را با معضل روبرو مینماید و علیرغم بازی های درخشان برخی از نقش آفرینان و سایر اجزایی که خوب و مقبول طراحی و اجرا شده اند ، به نظر می رسد صحنه ( در مجموع ) از وجود یک یا چند عنصر مقوم رنج میبرد ، در عین حال به احترام همه ی عوامل اجرایی که متقبل زحمت شده اند و همچنین متنی بسیار عمیق و وثیق از نویسنده ای نامدار که دریافتهای ارزشمندی را در بن مایه خویش به ودیعت نهاده است ، توصیه دارم که دوستان فرهیخته به تماشای این اثر بنشینند .