بهترین ویژگی نمایش موسیقی زیبایی بود که نوازندگان اجرا می‌کردند بخصوص اجرای چنگ و هنگ درام. بعضی از دیالوگ ها سطحی به نظر می رسید و کاراکتر خانوم افشاری کمی خام از آب در اومده بود اما در عوض آقای هومن برق نورد نقش یک مرد انزوا طلب رو خیلی خوب اجرا کرد به خصوص زمانیکه روی صندلی ننوی می نشست و نور قرمز رو صورتش می افتاد خیلی تاثیر گذار بود. پایان بندی نمایش رو هم خیلی دوست داشتم. در کل با یه نمایش دوست داشتنی و کمی طنز روبرو هستیم که حتی به خاطر اجرای نوازنده هایش هم که شده باید یک شانس به آن بدهید