بعد از چند روز بالاخره میتونم چند خطی بنویسم تا شاید کمی ادای دین کرده باشم.
یک نمایش بی نظیر! همین ابتدای کار بگویم اگر این اجرا را نبینید یک تئاتر فوق العاده را از دست خواهید داد... پرده اول با هیجان وصف ناپذیری شروع شد. آنقدر هیچان داشتم که انگار دیالوگ‌ها ذره ذره به جریان خونم تزریق میشد. مبهوت صحنه بودم با بازی های خوب. همه چیز خوب بود. تا انتهای اجرا. از لحاظ متن و خودِ داستان حرفی ندارم چون باید بشینم کتاب را بخوانم. بازهم بیایم ببینم و بلکه از دنیای سورئالی که نویسنده نوشته و فرزاد امینی آن را به سبک خودش به روی صحنه آورده بیشتر یاد بگیرم. تنها یک جمله میگویم که شاید بی ربط به کرکس باشد؛ چه قدر دلتنگ یازده جریحه روح شدم زمانی که وسط اجرا یکی از بازیگران فریاد زد: ما یازده کرکس هستیم! چه قدر اتود بازی ها شبیه یازده جریحه بود...چه قدر همه چیز خوب بود. کرکس بی نظیر بود و قطعا خواهم آمد و دوباره از نمایش لذت خواهم‌برد...