تراس به نظر مکانی بود برای رهایی‌.
همه ی این آدمها شبیه ما و آدمای اطراف ما بودن حس پوچ زندگی در تک تکشون داد میزد و هر کدوم با یک چیز سعی در پنهان کردنش داشتند.
بازی ها تمیز و به جا بود،شخصیت ها کاملا جا افتاده بودند.البته موریس با توجه به نمایشنامه ای که خوندم جا داشت بامزه تر هم‌باشه.
از نظر علاقه ی شخصی هم اگر بخوام بگم‌ من مادلین رو بیشتر از همه دوست داشتم و بیشتر باهاش احساس همدردی میکردم.
وصد البته که بازی دست فوق العاده جذاب بود.
تبریک‌تبریک تبریک