« یک تماشاچی معمولی»
به عنوان یک تماشاچی معمولی که فرصت تماشای تئاتر را از خودم دریغ میکنم و کمتر تئاتر میبینم خوشحالم که هر بار که فرصت مبهوت شدن و غرق شدن در صحنه ی نمایش برایم ایجاد شد،لذت بردم و غرق شدم،
در افتتاحیه هر اثر هنری همیشه انگار باید کمی استرس بر فصا حاکم باشد اما در اجرای «هیچ نگو هملت..» مَنِ تماشاچی چنین چیزی را ندیدم و بنظرم مهمترین ویژگی یک بازیگر همین است : انتقال ندادن استرس و اجرای درست آنچه که باید انجام داد
بازی های خوب ، روان و یکدست بازیگرها یکی از دلایل مقبول بودن این اجرا بود برداشت درست با روایتی منطقی از نمایشنامه اصلی نقش مهم کارگردانی اثر را نشان داد. فضاسازی، نورپردازی و صدا در تناسب نسبتا کامل، هرچند برای اجرای افتتاحیه تنظیم نامناسب صدا در دو، سه مورد آزار دهنده بود اما در نظر تماشاچی می‌توانست بخشی از اثر و هماهنگ با داستان و روایت باشد! «بخصوص وقتی که هملت با درون آگاه خودش حرف میزد» انتخاب موسیقی یکی از ویژگی های مثبتی بود که به چشم می آمد،
و در نهایت یک ساعت مبهوت شدن جلوی صحنه ی اجرای «هیچ نگو هملت...» و غرق شدن در کابوس های هملت خوشایند بود، انگار در یک دنیای مدرن به تماشای اسب کالسکه ای بنشینی که آرام می دود و تو دوست داری این دویدن آرام ادامه دار باشد... و تو راحت خوابت بگیرد اما کابوس ببینی، کابوس های دنیای مدرن