قابلیت هنرهای نمایشی در مسایل اموزشی و فرهنگی و حتی پزشکی و...متاسفانه در ایران مغفول مانده و اقای جباری مولانا کار پر ارزش و سختی را جهت استفاده از تیاتر برای بیان گوشه ای از تاریخ گذشته ایران در محل وقوع وحشتناک ترین اماکن شکنجه ساواک انتخاب و انصافا گروهشان علیرغم بسیاری از ملاحظات از جمله مسایل اخلاقی و روانی و فرهنگی موفق میشوند تا مخاطب را با خودشان به کمیته خوفناک ضد خرابکاری ساواک ببرند و هرچند بسیاری از شکنجه ها قابل نما یش نیست اما با جنایات ساواک و دلیر مردانی که به خاطر دفاع از عقیده تا پای جان ایستادگی میکردند آشنا سازند...و چه کار سختی است ایفای نقش شکنجه گران و شکنجه شدگان که بازیگران به خوبی با خلوص موفق می شوند ....کاش از عنصر صدا بیشتر استفاده میشد به خصوص که طراحی این مکان جهت موثرتر کردن صداها انجام شده بود ...یکی از شکنجه شدگان که زمان زیادی را در این کمیته گدرانده بود تعریف میکرد شکنجه ها رو به هر ترتیبی بود تحمل میکردیم اما صدای ناله های زنان و مردان زیر شکنجه سختترین شکنجه برای افراد زندانی بود .....به اقای مولانا و هنرمندان همکارشون که بسیار عالی و با تمام وجود تلاش میکردند صمیمانه تشکر میکنم وخسته نباشید میگم و امیدوارم در عرصه هنر و زندگی موفق باشند