یک نمایش در مورد حسرت ها و آرزوهایی که یک عمر همراه آدم میمونن. آرزوهایی که قضاوتها و تعصبات بقیه یا تضادهای شخصیتی خودت یا مجموعه اینها مانع رسیدن بهشون میشه و هیچ وقت هم نمیتونی از چنگال اون رویاهای به سرانجام نرسیده و مسائل مرتبط باهاش خلاص بشی.
در اینجا تضاد بین خواننده بودن و خواندن تعزیه مطرح شده بود و نظرهای عده ای که به راحتی در مورد باورهای بقیه قضاوت میکنن و اجازه همراهی آدم های متفاوت رو نمیدن.
این کار تم مذهبی داشت اما موضوعش میتونه در مورد شرایط بسیار دیگه ای صدق کنه. کسانی که به خاطر تیپ خانواده، شرایط مالی خانواده و یا حرف مردم و ... از انتخاب رشته، کار، ازدواج و علاقه ای که داشتن گذشتن یا رهاش کردن.
این روزها هر کار مذهبی شائبه حکومتی بودن داره ولی به نظرم مسئله این نمایش بیشتر خود ما، قضاوتها و افراط و تفریط هامون بود که میتونه یک عمر از رویای آدما براشون سلول شخصی بسازه. "شاید" اگر پیش از اینها این کار اجرا رفته بود، کامنتها انقدر بی رحمانه نبود.
انتخاب سالن کوچکتر میتونست مسئله بلیط های خارج از روال رو حل کنه چون شبی که من حضور داشتم تعداد افراد غیرسازمانی به اندازه سالن های متوسط بود، ممکنه به دلیل بخش تعزیه ترجیح دادن سالن بزرگی رو انتخاب کنند.
بازیهای آقایان تفتی و نوروزی حس و حال قوی داشت.