هیدن!
رسالت اجرای تئاتر از دیدگاه من اینه که مخاطبش رو به تفکر وادار کنه. تفکر درباره خود، دیگری، مفاهیم و جهان پیرامون. و هیدن این کارو کرد. از متن گرفته تا کارگردانی و بازیگری یک پکیج عالی بود برای یک اجرا.استفاده از رنگ های خنثی و حتی جابجایی عامدانه و آگاهانه رنگ ها کاملا با محتوا همخوانی داشت. واژه ی پنهان فقط برای ژانتِ نابینا مفهومی ملموس نبود بلکه برای تماشاگر هم ملموس شد. منِ تماشاگرِ نابینا که آشکارا نمیبینم. آشکارا پنهان میکنم.چون نیاز دارم که پنهان کنم برای فرار از مواجهه با ترسی عمیق تر...! می بینم که نبینم.
با دیدن این تئاتر علاوه بر درگیر شدن فکر با محتوای کار، به این نکته می رسیم که فرآیند رسیدن به نقش چقدر مهمه و چقدر در خیلی از اجرا ها یا گروه ها دست کم گرفته میشه.همونقدر که از ایفای نقش ریحانه رضی در نمایش مانستر به وجد اومدم اینجا هم کاملا مشهود بود که بازیگران بسیار تلاش کرده بودن برای رسیدن به نقش.
خسته نباشید به همه تیم فوق‌العاده ی هیدن.