چقدر ساده، دوست‌داشتنی و در عین حال پرمایه
چه تجربه لذت‌بخشی بود.
و چقدر سخت بود تحمل همون چند لحظه سکوت و تاریکی برای ما آدم‌ها.
حالا منتظرم آذر بیاد و نمایش تنهایی آقای افشاریان رو ببینم.
خدا قوت