طراحی صحنه و نورپردازی درخشان و در خدمت اثر و بازی بهنام شرفی و میترا رفیع، بسیار روان و دلچسب بود. البته که نفس جان بازغی برای حضور روی صحنه‌ی تئاتر هنوز نیاز به آموزش فراوان داره و برای خودش بهتره که در این نقطه متوقف نشه.
نکته‌ی مهمی که من داشتم، این بود که ایده‌ی پایان نمایش بسیار درست و تاثیرگذار بود. ولی با احترام به انتخاب کارگردان، فضای احساسی پایان قصه نیاز به یک یا دو دقیقه ادامه پیدا کردن داشت، شاید حتی به شیوه‌ی صوتی. چرا که درست در نقطه‌ای که حس شخص من به عنوان مخاطب به شدت برانگیخته شد، تماس تلفنی و... بعد از اون هم چراغها روشن و رورانس انجام شد. واقعا بعد از اتفاق پایانی، نیاز بود به من تماشاچی کمی زمان برای تخلیه حسم داده بشه.
من که شخصا با یک بغض در گلو مانده تا ساعتها دست به گریبان بودم.