حرف آخر رو اول میزنم در مجموع نمایش خوبی بود و زحمت و کار بسیاری داشت که قابل تقدیر و تشکره.
تنها یک نکته ذهنمو مشغول کرده که مسئولانه دیدم به اشتراک بگذارم ؛
اینکه ایده شوخی هایی که باعث خنده من میشد از رنج انسان هایی نشات گرفته که در حقیقت بیمارند نه طناز! (و از خودم میپرسم این خنده ها به همدل شدنم با یک فرد مبتلا به شیزوفرنی کمک کرد یا میکنه؟) امیدوارم این سوالو شما هم از خودتون بپرسید.
و... البته شاید بد نباشه نظرم رو در مورد بازی کم انرژی آقای غفارمنش و نمایش خوب سایر بازیگران و نوازندگان بگم.