اول از هر چیزی خسته نباشید میگم به تمام عوامل اجرا.
از لحظه ورود مخاطب به سالن میشد این رو فهمید که این اجرا به دنبال ایجاد یک فضای دوستانه و راحت برای انتقال مفهوم هستش.
روایتی از گذشته همراه با جمعی از آدم‌های تنهای امروز.
آدم‌هایی که در نهایت نمیدونن به کجا تعلق دارن.
لحظاتی میشه که میخندن و میخندونن ولی در انتها همونایی هستند که گیر افتادن بین حرف‌های ذهن خودشون و دنیای بیرون.