درود و عرض ارادت
تبریک به نویسنده و کارگردان کار آقای سامنی، واقعا متن قوی و چالش برانگیزی نوشتن که دغدغه اهل تفکر و زوایای دید متفاوت و جامعه ایدلوژیک زده نشان می دهد که حتی اهل مطالعه آن «مطالعه صرفا برای بیان تعصبات شان با کلمات زیباتر» انجام می دهند.
بازی آقایان سپهر ‌جاویدیان و رسول ‌احمدی واقعا دلنشین بود
تنها ایراد اجرا، آهنگ های پایان هر صحنه بود که سبب می شد صدای بازیگر دقیق شنیده نشه «با اینکه ردیف دوم نشسته بودم»
این کار برای اهالی فلسفه پیشنهاد می کنم.