محمد صادق گلچین عارفی و مجموع عوامل نمایش نمونه ای از دلایلم برای امید به آینده تئاتره. حقیقتا اگر واقعا به تماشای اجرا مینشستین و دنبال پیش زمینه های ذهنی خودتون از شخص نویسنده و این شخص و آن شخص دخیل در نمایش و تکرار اون نمایشهایی که قبلا دیدین نبودین، قائدتا باید زیبایی رو در متن و اجرا میدیدین (به این علت اینو نوشتم که بعد از نمایش یه عده بیرون سالن شاکی بودن که چرا نمایش شبیه فلان نمایش نبود). متن دقیق و بی کم و کاست و اضافات حرفی که داشت رو به زیبایی میزد. جدای از متن سایر پارامترهای این نمایش هم درست بود. گرجی هم در بازی و هم در کارگردانی خوب ظاهر شده. تک تک بازیگرا هم درخشان و عالی و با هماهنگی بی نظیر. و نویسنده رو در نقشی که داشت دیدم، خیلی پسندیدم این حضورو. و چقدر خوشحال شدم باز هم نمایشی از ایمان دیدم.
دکور و اجزای صحنه و *نور* به اندازه و در خدمت فضای مورد نیاز نمایش منجمله فضای وهم و جدایی از دنیای واقعی بود.
امیدوارم یه فیلم با کیفیت خوب از این نمایش در آینده ببینیم.

در مجموع اجرای خیلی خوبی بود. ولی تماشاچیا عجیب شدن واقعا! حرکات و سکنات واقعا دور از شان تئاتر و فرهنگ و هنره. فقطم این اجرا نه. هر اجرایی میرم از بیشعوری رو به افزایش "مثلا تماشاچیا" شوکه میشم! جاهای بیربط میخندن و حرف و میزنن و کامنت میدن و تلفن جواب میدنو با گوشی کار میکننو خلاصه که اسف باره وضعیت.