شوق و اشتیاق طبقه فرودست برای چسباندن خود به طبقات بالای اجتماع (اعم از درباریان ، ثروتمندان و یا حتی هنرمندان) به نیت پیشرفت و ارتقاء سطح زندگی، در هر جامعه و در هر برهه زمانی بوده و هست. آنچه در این میان مهم است این است که آیا افراد پتانسیل لازم برای گذار از طبقه ی پایین جامعه را دارا هستند یا خیر. یکی میشود میرزا تقی خان فراهانی پسر آشپزباشی و یا علی اصغرخان اتابک پسر آبدارباشی دربار، که از سر هوش و ذکاوت و استعدادشان به سمت امیرکبیری و امین السلطانی می رسند و دیگرانی که می شوند موچول میرزا و گنجعلی میرزای نمایش هاگیر واگیر که در مسیر ارتقائشان، خود و خانواده شان را به دردسر عظمی می افکنند.
آنچه از شخصیت سیاه در نمایشهای ایرانی در اذهان است، شخصیتی است تأثیرگذار که به پیشرفت داستان کمک میکند و نقش محوری در گره افکنی، کشمکش ها و نقاط عطف نمایش دارد اما دلیل حضور سیاه در این نمایش همچنان برایم جای سوال داشت. البته بازیگر محترم، مختصات عینی شخصیت سیاه، آن رک گویی ها و متلک پرانی ها و شیرین زبانی های خاصه اش را در بازی خود به خوبی به نمایش گذاشته بود و از این بابت باید به وی دستمریزاد گفت.
نقد دیگری که می توان به متن نمایش داشت این است که هیچ یک از شخصیتهای نمایش در گره گشایی پایانی داستان نقشی نداشتند. قاصدی با خبر مرگ شاه از راه رسید و مژده حل شدن تمام مشکلات را با خود آورد!
از نقاط مثبت نمایش، بازی های روان و دوست داشتنی بازیگران بود. موسیقی نمایش و استفاده از ملودی های نوستالژیک دل هر ایرانی فرهنگ دوست را می برد. در کل نمایش ساده، روان و مفرحی بود که از دیدنش لذت بردم.