نمایش از وجوه مختلفی خوب و مفرح بود. از شگرد نمایش در نمایش استفاده شده بود و از برخی جهات یادآور فیلم "ناصرالدین شاه اکتور سینما"است. در ناصرالدین شاه اکتور سینما یک روایت کلان وجود دارد و زنجیره ای از خرده روایتهایی که تاریخ سینمای ایران از نخستین فیلم (دختر لر) تا زمان حال را به نمایش میگذارد، در بمون بخوون بخندون نیز روایت کلانی است که با کمک زنجیره ای از خرده نمایشها، تاریخ تطور نمایش ایران را با رویکردی انتقادی به نمایش میگذارد. دو هنرپیشه جوان آن واقعا در صدا و اجرا بر تمامی ژانرهای نمایش ایران مسلط بودند. نمایش را وقتی از بالکن نگاه میکنیم، گاهی عدم هماهنگی در پرفورمنس و حرکات موزون شخصیتهای فرعی، دیده میشود.
نمایشنامه به خوبی از پیوند نوستالوژی نمایش های طنز عبدلی و اوستا با دوران و تمایلات و معضلات نسل مدرن ارتباط ایرونیک ایجاد کرده بود و احساس تحمیلی بودن در این اتصال دیده نمیشد. بینامتنیتهای خوبی هم به لحاط اجراها (مانند حرکتهای موزون شبیه فردین در گنج قارون) و هم به لحاظ بازیهای کلامی در اثر دیده میشد. در کل به نظرم میتوان بخاطر مستندنمایشی بودن، چندصدایی بودن، افشاسازی آرایه های نمایش برای مخاطب و بخاطر موضوع نمایشی در مورد نمایش بودن این اثر یک بازآفرینی پسامدرنی از نمایش عبدلی و اوستا به شمار می آید.
نورپردازیها از اواسط نمایش کارامد و بسیار در خدمت کانونی سازی شخصیتها و انتقال میدان دید بود.
موسیقی و اجرای نقشهای زن نیز جذاب بود. سپاس از کارگردان، نمایشنامه نویس، نورپرداز و جناب جواد انصافی و سایر عوامل.