خداقوت به ارسطو خوش رزم و کهبد تاراج و حمید رضا محمدی. حقیقتا در طول آن پنجاه دقیقه نشد چشم بردارم از تماشای هنرنمای شما عزیزان. و اکنون بعد از گذشت چند روز از تماشای این اثر. به دور از همزادپنداری های عاطفی بهتر میتونم نظرم رو بنویسم. چون از هیجان خالی تر شدم و عقلانی تر می نویسم نه احساسی. باید بگویم که کهبد تاراج با تبیین و تدوین خوب از ایده اجرایی برای نگارش نمایشنامه «مشتبا داداش صیغه‌ای حسین آدیداس» از پس خلق یک اثر مستند و پر هیجان به خوبی برآمده و هم در بازی شخصیت سازی بی نظیری را ارائه داده است و ارسطو خوش رزم با توجه به تمامی عناصر تشکیل دهنده نمایشنامه با شناخت فرمول اجرائی از ترکیب و تنظیم به چیدمانی فرمالیستی رسیده که تا حد زیادی به پویایی نمایش کمک کرده است. قطعا ایجاد ارتباط بین دو شخصیت در دو نقطه از دنیا که رابطه ی خیال آلوده ای دارند بسیار سخت بوده و خوش رزم با تکنیک نشانه شناسی موقعیت کاراکترها به فرآیند شکل گیری، اثری چشم گیر خلق کرده است. او با در اختیار گرفتن بازیگران توانا و طراحی دقیق صحنه و نورپردازی موفق و با تجزیه و تحلیل فرمالیستی و ساختاری با جداکردن اثر از زمینه و زمانه اش و تاکید صرف بر کیفیات فرمال چون حرکت، حجم، طراحی لباس و رنگ در قوانین بصری در شکل گیری و آشکارسازی ارزش های زیباشناختی موثر اثری درخشان خلق کرده است.
و ارزش هنری تنها وابسته به محتوی و فرم یک اثر است.
یعنی چگونگی و ویژگی های دیداری یک نمایش که ارزش یک اثر هنری را درون آن اثر نهفته دارد، با مخاطبان ارتباط برقرار می کند و با تربیت چشم خلاق آنها، مفهوم جدیدی از بیرون و درون به آنها ارائه می کند.
در آخر هم تماشای این اثر را به هنرجویان و هنردوستان پیشنهاد می کنم.