نمایشی سورئال با گریزی به زندگی پوچ انسان. بازیگرانی با بدن ها و بیان های توانا که مشخص بود همه تلاش خود را به کار برده بودند. زمزمه های مکرر و حرکات تکرار شونده و همینطور قطعی مکرر نور من رو آزار می داد. اما اینکه تا چندی ذهنم درگیر فلسفه ی نمایش بود بنظرم این نمایش سهم خودش رو در قبال تفکر من در تئاتر ادا کرد.