درود ..این نظر کاملا شخصی ست..در کودکی م محو کارتون و فیلم و سریال بودم..از نمایش های عروسکی از هادی و هدی بدم می امد..از کارو اندیشه نیز.ولی عاشق افسانه 3 برادر..لیوبی .شانگفی.و گوانیو بودم و نقش بد داستان سایو سایو..(داستانی چینی ..که ژاپنی ها ساخته بودند)..و هر بار لذتی بسیار از دیدنش میبردم.و محو عروسک گردانی داستان میشدم..و هنوز بعد از سالها اسامی افراد این افسانه چینی با من همراه است..و ای کاش این تبحر و دانشی که الان در این صنعت در ایران هست..در سالهای پیش بود..و با ساختن داستان هایی از ادبیات یا تاریخ ایران که سرتاسر ادبیات ناب و اموزنده داستانی ست ..کمکی به بسط و گسترش فرهنگ و تاریخ پارسی میشد..و شاید فرد میانسالی در شیلی از زال و رودابه و سیاوش و شمس و مولانا برای فرزندانش میگفت.و از حمله اعراب و مغول به بهشت برین..عبرت میگرفت..خلاصه نشد..این هم برود بغل تمام رویابافی های ذهنم...:))بسیار کار را پسندیدم..به غایت حرفه یی..عروسک گردانی استادانه..داستان ها عبرت اموز و عاشقانه..صداهای اساتید موسیقی طنین انگیز..میخکوب به صندلی از این همه تبحر شدم..و پلی شد نوستالژیک به خاطرات کودکی..و صفایی از ته دل..اکت های عروسک ها بسیار حرفه یی بود..در دو صحنه یی که افراد شریعت به افراد طریقت گله از شمس و مولانا میکردند..و تسبیح اندازی و عصبانیت متشرعین بسیار خوب در امده بود..و صحنه سوز و گداز عروسک ها..و جنگ و حمله مغول. عالی عالی(البته نمونه گفتم.همه صحنه ها زیبا بود)..اگر نمایش عروسکی دوست دارید..و موسیقی فاخر ایران را میپسندید واقعا کار را از دست ندهید..فقط کمی طولانی بود نزدیک دو ساعت...که به عشق سوگند اگر 5 ساعت هم بود با لذت مینشستم:)))..( هنوز اسیر داستان مولانا و شمس م)ولی بهرحال طولانی ست ...شبی بود با شعر و موسیقی .تاریخ و عروسک های زنده.؟؟؟!!!!..هرگز نمیرد کسی که دلش زنده شد به عشق........به امید کارهای بهتر.