و اما دکلره...
دکلره نمایشی بود نه چندان حاکم بر صحنه و این امر سبب از هم گسیختگی تمرکز روی نمایش میشد. میتوان از آن لذت برد و نیز نه! میتوان با آن همراه بود و نیز نه! میتوان درگیر چالش هایش شد و نیز نه...

اینها جملاتی بودند که در طول اجرا به ذهنم رسیدند.

اما اگر بخوام دید کلی ام رو راجع به این نمایش بیان کنم دوست دارم از دیالوگ محور بودنش شروع کنم که چه با مهارت بدون داشتن ابزار "از بدن به احساس" استانیسلاوسکی، عواطف رو به مخاطب انتقال میداد.
دکلره چهارتراش بود. نه کم داشت و نه زیاد. دکلره سوار بود نه مثل خیلی از نمایش هایی که دیدم و دیدید پیاده...
خوانش ها با چاشنی حرکاتی ظریف ... دیدن ادامه ›› در امتداد هم و روان بودند و این بود که مخاطب را دچار جنجالی گذرا میکرد.
کنش ها هرکدام به نوعی روایت را تکمیل میکردند و یاعث میشدند که مسیری راست را رها کرده و از کوچه پس کوچه ها راهی شویم و چه لذت بخش بود پیاده روی در این کوچه ها و ندانستن اتفاقی که قرار است در پیچ بعدی پدید آید.
لباس در ابتدا طوری به نظر میامد که گویی بازیگران با لباس های روزمره خود به روی صحنه آمده اند اما اندکی دقت شاید مرا به تناسب لباس و نقش رساند.

و اما صحنه و نور
نور اجرا زیاد حرفی برای گفتن نگذاشت و میتوان وصفش را به یک جمله خلاصه کرد: به نظرم یک دانش آموز ابتدایی کار رو نور پردازی کرده بود.
صحنه اش فقط صحنه بود و جزئی برای شرح و وصف باقی نگذاشت.
فقط ای کاش اون پرده تبلیغاتی در اجراها رواج پیدا نکنه.

از آنجا که در هر وصفی باید به برآیندی برسیم (!) برآیندش خوب بود.

در آخر کمال تشکر را از تمام عوامل دارم.

قمارباز
25/6/1391