من نمایش رو دیدم ولی احساس میکنم ریتم کند داستان اجازه نداده بود بازی خاصی از بازیگرا دیده بشه و هیجان زیادی برای تماشاگر داشته باشه، شاید اگه از اون هجم اصطلاحات پزشکی کم میشد ولی ریتم سریع تر میشد کشش بیشتری برای بیننده ایجاد میشد.
برای من هم ثقیل بودن برخی از اصطلاحات ولی اونچه که آقای زرینی تو صفحهی اینستاگرامشون نوشته بودن برام یه دریچهی متفاوت باز کرد. من کارم صنعت داروییه؛ گاهی به همکاران داروسازم و دوستانی که تو حیطهی سلامت کار میکنم میگم که: “خوبه که آدمها رو مثل ابژه نمیبینید و مثل کاسب رفتار نمیکنید و …” چیزی که هست تفاوت دید بین کسانی که صرفا به یه روند درمان نظارت میکنن و براشون اون آدم صرفا یه کار و پروژهست و جنگی که اون آدم داره. نبرد داخلیش با خودش، خاطراتش، زندگیش و نتیجهی نهایی… خیلی لذت بردم. بازی ها درخشان. مخصوصا خانم پوردشتی عزیز.