آقای تفتی در انتهای نمایش به نقل از استاد علی نصیریان گفتند که این برنامه، نه نمایش بود، نه کنسرت اما چیز خوبی بود. به نظر من سمینار کنسرت بود. اصلا با تصور نمایش نرید. به دید یک سمینار روانشناسی برید، در این سمینار بخش‌های اول که بیان تجربه های عشقی آقای تفتی بود برایم جالف نبود اما قسمت دوم سمینار که درباره عقده های روانی و طرحواره های روانی بود مفید بود. شعرهای سعدی به این سمینار روانشناسی خورانده شده و لزوماً مرتبط نبود اما برای تلطیف فضا چ از خشکی درآمدن سمینار مناسب بود. قسمت دکلمه اشعار اضافه بود، خصوصاً که خانم دکلمه خوان تسلط روی مفهوم اشعار نداشت و همه را با یک آهنگ ولحن اجرا می‌کرد ، همان لحن الکی احساساتی‌ که معمولا هر کسی می‌خواهد شعر بخواند به همان لحن می‌خواند. اما در یک کار حرفه ای انتظار می‌رود هر بیت متناسب با حس با لحنی متفاوت خوانده شود، که آقای تقتی در همان تک بیت هایی که دکلمه میکرد چنین میکرد. ملودی همه تصنیف هایی که خوانده شد تقریبا یکنواخت بود و به همین دلیل بعد از دو سه تصنیف اول احساس خستگی ایجاد میشد. تنظیم صدا خیلی بد بود و صدای سازها با هم و با صدای خواننده متناسب نبود. تصویر هایی که از پروژکتور پخش شد، آرشیوی و قدیمی و با کیفیت کم بود.