پیر پسر از اُکتای براهِنی یک درامِ جدّی‌تر از «برادران لیلا» سعید روستایی است که با ساختِ بَد من گرایشاتِ مَن دربیاری نسلِ طلبکارِ امروزی به هویَّت پیشین خود را حفظ می‌کند. بازیِ حسن پورشیرازی یک سر و گردن از کُلِّ بازی‌هایی که از سینمای ایران تا به امروز دیدم قوی‌تر است. هنرِ او بهداد و حاتمی را پوشش داده و شمایل شیطانی و میلِ به انتقام‌جویی از هم‌خانه‌هایی که تنها اِسماً فرزندان او هستند یک عُقده‌ی اُدیپِ داستایوفسکی آلود ساخته. گرایش به ادبیاتِ روسی با اقتباساتی اُدیپی در فیلم‌نامه‌های براهِنی از «پُل خواب» تا «لتیان» دیده می‌شود. این گرایشات اِشِلِ سینمایی را از ادبیاتِ روس می‌گیرد و فهمی قابلِ ادراک به عموم منتقل می‌کند که نوعِ فُرمیِ آن در «راننده تاکسی» به نویسندگی شردر و کارگردانی اسکورسیزی و نوعِ بازیِ بازیگرش را در اکثرِ آثارِ دی لوئیس از «به نام پدر» جیم شریدان تا «رشته‌ی خیال» پُل توماس اندرسون، می‌توان دید. نقدی که من بر فیلم دارم این است که ما شاهدِ جزئیاتی ناهم‌خوان و اضافه در فیلم هستیم که قطعاً به تعلیق و کش دادن قصه‌ای سه ساعته کمک خواهند کرد اما بودن یا نبودنشان چیزی به پیرنگ اضافه و یا از آن کم نمی‌کند و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25770
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
https://aparat.com/v/mcdo1r3