علی رفیعی وردنجانی نویسنده و منتقد سینما

سووشونِ نرگس آبیار از آنچه بنظر می‌رسد خیلی بدتر و غیرِ سینمایی‌تر است. اگرچه مدیومِ یک اثرِ نمایشی تصویر و جهشِ فکری مولف یا کارگردان را به منطقِ روایی در آن مشخص می‌کند امّا مشخصاً در همان ابتدا آبیار نشان داد که اینکاره نیست و بیشتر برای پُزِ روشن‌فکری دادن با فمینیسم بازی و یک سری تابوهایی را شکستن که برای این سینما و مردمش عُرف شده، پُشتِ دوربین رفته. این اثر نه تنها ارزشِ هنریِ جذابی ندارد بلکه گُنده‌تر از دهانش حرف می‌زند. مدیومِ تصویر در این سریال جایی می‌ایستد که نه مخاطب را دارد و نه مولفش را. دوربین روی دست‌هایی که از نماهای POV بازیگر تماشاگر را پَرت می‌کنند به بیرون از چهارچوبِ سینما و تصویر. هلی‌شاتی که از همان ابتدا نشان می‌دهد کارگردان همچنان پس از چندین فیلم را کارگردانی کردن بلد نیست با هلی‌شات کار کند. بازی‌هایی که از لهجه و گویش بیرون زده‌اند و در کاراکترهایی دیده می‌شوند که حتّی تالی‌فاسدهای اخلاقی‌شان هم مصنوعی شده و... ما با فهمِ نمایشی از ادبیاتِ سیمین دانشور و رُمانِ مهم‌اش «سووشون» مواجه نمی‌شویم، با یک سری گُمان‌هایی از پیشْ فرض شده روبه‌روایم که نه احساس درستی انتقال می‌دهند و نه حسِّ ملموسی ایجاد کرده‌اند و...
متن کامل را در لینک زیر بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25753
ویدئوی مرتبط را از کانال آپارات من ببینید.
https://www.aparat.com/v/jsw88eg

https://www.aparat.com/v/kjar7bc

نقد فیلم ابراهیم حاتمی‌کیا را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25635

بازی را بکش ساخته‌ی محمدابراهیم عزیزی یک سونوگرافی معیوب از فساد در فوتبالِ زخمی کشور است که راهی جز ترحم‌برانگیزی برای دیده شدن ندارد. فهمِ درام از یک واقعه‌ی دراماتیک با درکِ دراماتیک از یک حادثه متفاوت است. با همین فرمان وقتی سینما به عنوان یک سوژه به یک واقعه‌ی دراماتیک نگاه می‌کند، بسیاری از قراردادهای منطقی خود را از دست می‌دهد. در این فیلم مرگِ تراژیک موسی، محسن کیایی، هیچ ربطی به مرگِ مشکوک برادرش، مسعود، پیدا نمی‌کند و تنها این وسط مولفه‌هایی بزرگ شده‌اند که نمونه‌ی بزرگ‌تر و البته اگزوتیک شده‌ی آن را در «علف‌زار» کاظم دانشی و «بیبدن» مرتضی علیزاده دیده‌ایم و بارها یک جریانِ پلیسی به فکت‌هایی از قانون ربط داده شده که هیچ ارتباطِ نسبی‌ای با هم دیگر ندارند. ما در این فیلم بازیِ به مراتب ضعیفی از هدی زین‌العابدین می‌بینیم و همچنان پوریا رحیمی سام مضنونی است که آخر و عاقبتش در درام نامشخص خواهد ماند و صرفاً جهتِ افزایشِ احساسات بیننده وارد کار می‌شود. هنگامی که یک ایده‌ی رئال در دستانِ کارگردان قرار دارد، اولین فرضِ مخاطب این است که: باید روندِ تعریفِ قصه نیز رئال‌زده باشد. یعنی دوربین روی دست، بازی‌های اگزوتیکِ احساسی و نه حسی، میزان‌سن طبیعت و...
متن کامل را در فارس تعاملی بخوانید.
https://farsnews.ir/alirafieivardanjani/1738788202647577262

تاسیانِ تینا پاکروان به همان اندازه که تماشایی و سینمایی است، جاه‌طلبانه و خطرناک است. سریالی که در شبکه نمایشِ خانگی اَنگِ بورژوازی به زبانِ پروست، نویسنده فرانسوی، به خود چسبانده و تماشای خیال را در مقابلِ واقعیت سرِ پا نگاه داشته، امّا در حالِ ساخت تصویری از اسنوبیسم است. اعتراف می‌کنم سکانس ابتداییِ «تاسیان» که به درختِ سرو ختم می‌شود خیلی حرفه‌ای ساخته شده. سکانسْ منِ فیلم‌باز را فریب می‌دهد که اُپِنینگِ آن قرار است با یک موضوعِ جنایی آغاز شود. مسئله این نیست که چرا موضوعات در سینما و شبکه‌ی نمایش خانگی دست روی ماجراهای قبل از انقلاب و دانشجو می‌گذارند؛ مسئله دقیقاً این است که این ماجراها چه موضوعاتِ دراماتیکی را دنبال می‌کنند. پروژه خیلی خوب بسته بندی شده. طراحی لباس، دکور و بطور کلی چیدمانِ ذهنیِ دکوپاژ در میزان‌سن دادن کارگردان، مولف را کاربلد نشان می‌دهد و ثابت می‌کند اگر مدیری، شریفی‌نیا و حمیدیان در این فیلم نقش‌آفرینی کردند بخاطر دیده شدن بیشتر و بهترشان بوده نه بواسطه‌ی مسئله‌ی دیگری. موضوعی که بسیار اهمیت دارد این است که ما در حالِ پُز دادن با یک داستان عاشقانه هستیم یا با یک داستان عاشقانه میزانِ جاه‌طلبیِ خود را نشان می‌دهیم. این موضوع ختم می‌شود به ارجاعاتی که مولف در سکانس‌ها و میان‌نوشته‌ی ابتدای فیلم. تقدیم به استادم بهرام بیضایی، پوستری از «گاو» مهرجویی، «اسرار گنج دره‌ی جنّی» گلستان و...
برای مطالعه‌ی متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://farsnews.ir/alirafieivardanjani/1738929235164459312

نظریه کشش سطحی متفکرانه درباره‌‌ی جدایی و جدال میان سنت و مدرنیته صحبت می‌کند؛ اما کدام مدرنیته؟ مدرنیته‌ای که از غرب وارد جریانِ فرهنگیِ ایران شده یا سنتی که باید امروزی شود؟ بهزاد سیفی بازیگرِ توانمندی است و توانمندیِ او نه فقط در بازی‌اش بلکه در کارگردانی و بازی‌گرفتنِ از بازیگر بر روی صحنه هویدا است و این نمایش بیشتر به ‌واسطه‌ی هنرِ بازیگری دیدنی است و سلیقه‌ام دعوتِ به تماشای چنین آثاری است که مشخص می‌کنند چگونه فرهنگ و اندیشه‌ی غربی در سنت‌های ایرانی نفوذ کرده‌اند و باعث جدایی‌ها خواهند شد. این سلیقه جنبه‌ی عام ندارد بلکه با بسیاری از گفتمان‌های فرهنگیِ در چنین نمایشی مسئله پیدا می‌کنم. اولاً طرح منطقیِ یک موضوعِ احساسی و ادله آوردنِ علمی برای آن، پویاییِ فرد را نمی‌رساند بلکه خوراکِ فرهنگی فرد را مشخص خواهد کرد. افراد، کاراکترها، در این نمایش با رابطه‎شان مشکل دارند. رابطه‌ای که نه سنت ایرانی آن را تایید می‌کند و نه مدرنیته‌ی غربی. بخش غربیِ آن بیشتر ارجاع داده می‌شود به وودی آلن، چایکوفسکی و... این ارجاعات کمکی به تعریفِ منظورِ غرب از روابط نمی‌کنند بلکه همان ادله آوردنِ علمی را افزایش می‌دهد و من هنوز توی کتم نمی‌رود این پایان‌های باز که بیشتر اصغر بازی است تا یک نتیجه‌گیریِ درست و درمان کجای قصه‌گویی هستند. در درجه دوم ما ناتوانی تحملِ زنان از این دوگانگیِ فرهنگی را می‌بینیم. مردانی که زنانی غربی می‌خواهند با تفکری کلاسیک و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/?p=24468
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/eau0eg3