اگر کار عروسکی دوست دارید و اگر به دنیای خیال انگیزِ عروسک ها علاقه مندید جک نارن را دوست خواهید داشت. نه به اندازه "مَثلِث" اما دوست خواهید داشت. خلاقیت قیس یساقی اینجا هم چشم گیر و مرعوب کننده است. صحنه عجیب توجه برانگیز است و دوست ندارید لحظه ای هیچ حرکت شخصیت ها را از دست بدهید. نکته همین جاست که قیس و گروهش توانایی خلقِ شخصیت دارند. طراحی عروسک، هم خوانی صدا و کاراکتر و عروسک گردانی ویژه و کمتر دیده شده گواهِ این مدعاست. حال به این نقطه ی قوت، تئاتری بودن را اضافه کنید. شما با یک نمایشِ عروسکی صرف رو به رو نیستید. برای شخصیت ها پرده هایی با فضا و اتمسفر و جنسِ تئاتر و نمایشِ غیر عروسکی طراحی شده (مانند بخش کابوس در حمام ) و.... با اضافه شدن و استفاده از نور و صدای بیرونِ صحنه در نهایت شکلِ تازه و نوینی از نمایشِ عروسکی به صحنه رفته است.

اما نقطه ضعفِ اجرا در سطح ماندنِ خطِ اصلی داستان و خرده داستان هاست. این اجرای بی نقص اگر همراه میشد با داستانی چند وجهی و عمیق به اثری پنج ستاره تبدیل میشد و این تفاوتِ اصلی با کار قبلی گروه، اثرِ درخشانِ مثلث است. به طور مثال اگر جست و گذار بیشتری در ژاپن داشتیم و در خرده روایت ها عمیق تر میشدیم لذتِ تماشای اجرا دو چندان میشد اما در مجموع جک نارن همچون مثلث اثر موفقی است هر چند، چند پله پایین تر بایستد و این کنجکاوی و مشتاقی برای اجرای بعدی گروه را زنده نگه میدارد. همچون زنده شدن ما از تنفس در دنیای جادویی و جذاب عروسک ها