یشب نمایش "کافه مک آدام" رو دیدم. خیلی تجربه خاصی بود و خوشحالم که دیدمش. اول نمایش یه‌کم گیج شدم راستش، چون دیالوگ‌ها خیلی سریع و پشت‌سرهم بودن واسه همین سخت بود بفهمم دقیقاً چی داره اتفاق می‌افته.
اما کم‌کم که جلو رفت، فضا و حس غربت، بی‌اعتمادی بین مهاجرها، و غم تنهایی توی یه کشور غریب خیلی قشنگ منتقل شد.
اون‌جایی که از مرگ یه ایرانی مهاجر فقط از طریق روزنامه باخبر می‌شن، تلخ بود. کسی که خودشو پنهون کرده بود و دنبال خودش میگشت. و وجود کسی که نقطه ی امن همه شده بود.
در کل بازی‌ها خوب بودن، فضا حس‌داشت، و موضوع دردناکی رو به‌تصویر کشیدین. خسته نباشید می‌گم به همه‌ی گروه و ممنون بابت این تجربه. 🌱

نمایش کافه مک اَدَم نمایشی هست که حقیقت رو فریاد میزد بدون اینکه شعار بده انگار بازیگرا و کارگردان محترم کار یه آینه گذاشته بودن جلوی صورت جامعه مون نمایش روایت آدمایی بود که در تنگنای انتخاب ها و اجبارها زندگی می‌کنند نمایش دائما بین لحظه های طنزو تراژدی مثل ریتم واقعی زندگی جابجا میشد بازیگران هنرنمایی بی بدیلی داشتن به خصوص استاد عزیزم همایون ظفرپور تمامی نکاتی که در کلاس های بازیگری دانشگاه به ما گفتند در اجرای خودشون جلوت داشت یعنی یه بازیگر تمام عیار و اما نقطه ی اوج برای من جایی بود که همونطور که اول نوشتم آینه چرخید سمت ایران امروزمون جایی که درد مشترک فریاد شد حس خفگی و محرومیت از حق و محدودیت های بی پایان همه و همه در اون چند دقیقه ی آخر بر امواج کلمات سوار شد و به ذهن مخاطب جاری شد کافه مک اَدَم رو باید دید و مهم تر از اون اینه که بعد از اتمام اجرا باید بهش فکر کرد 🙏✨️

ممنونم از شما🎭