آریان گلصورت (کافه سینما):
پرویز، دومین ساخته مجید برزگر، یکی از آثار موفق جشنواره امسال است که متاسفانه در یکی از بخش‌های جنبی به نمایش درمی‌آید و حتی در جدول برنامه فیلم‌های برج میلاد نیز حضور ندارد. این فیلمی است مستقل و کم هزینه، اما تاثیرگذار و قابل بحث. امروز فیلمی در سالن میلاد به نمایش درآمد با عنوان برلین منفی هفت. فیلمی که با بودجه دولتی ساخته شده و مثلا اثری فاخر است. هنگام دیدن این فیلم، بارها به یاد فیلم پرویز افتادم و از این نکته متاسف شدم که فیلم ضعیف و بسیار خسته‌کننده‌ای هم‌چون برلین منفی هفت با آن همه امکانات و هزینه ساخته شده و قرار است کاملا تحت حمایت باشد، اما فیلم بدون حاشیه ولی ارزشمند پرویز تا این اندازه مورد بی مهری مسئولین سینمای ایران قرار گرفته است.
پرویز فیلمی است شخصیت‌محور و درام آن حول شخصیت مرکزی‌اش که یک پیر پسر 50 ساله است شکل می‌گیرد. فردی که سنش بالا رفته، اما هنوز به بلوغ اجتماعی نرسیده است. مردی که هنوز کاملا مطیع و وابسته به پدرش است و تمام زندگی‌اش به یک شهرک محدود است. با این حال پرویز از این وضعیت نامعمول راضی است تا زمانی که پدر به بهانه ازدواج مجدد او را از خانه و شهرک بیرون می‌اندازد. حالا پرویز باید با روی دیگر زندگی رو به رو شود و درست همین جاست که احساسات سرکوب‌شده‌اش فرصت خودنمایی پیدا ... دیدن ادامه ›› می‌کنند.

این فیلمی است که موفقیت و میزان تاثیرگذاری‌‌اش کاملا وابسته به شخصیت‌پردازی کارکتر مرکزی‌اش است و خوشبختانه برزگر و همکاران فیلم‌نامه‌نویس‌اش در این مورد تا حد زیادی موفق عمل کرده‌اند و موفق شده‌اند شخصیتی بسیار خاص اما قابل درک خلق کنند که مراحل تحول را به درستی طی می‌کند. رابطه پرویز با پدر و محیط اطرافش و تبدیل شدنش از شخصیتی بی آزار به فردی خشن که گویی می‌خواهد در فرصت زمان اندکی به اندازه یک عمر عقده‌گشایی کند، بسیار درست پرداخت شده است. نتیجه این‌که پرویز به یکی از آثار قابل تامل و قابل ستایش سینمای اجتماعی ما تبدیل شده و بی‌انصافی است اگر بیش از این‌ها دیده نشود.

فیلم البته تا نیمه کمی خسته‌کننده به نظر می‌رسد، اما در ادامه به اثری تکان‌دهنده تبدیل می‌شود که می‌تواند کاملا مخاطب را درگیر کند. خوشبختانه برزگر در انتها نیز فیلمش را به نقطه درستی برای پایان می‌رساند و با یک کات بسیار هوشمندانه ساختار فیلم را کامل می‌کند.

صحبت در مورد پرویز فراوان است؛ این‌که چطور یک انسان خنثی و گندیده که به مرور از درون تهی شده، دست به طغیان می‌زند و می‌خواهد به سلطه مرد سالارانه پدرش پایان داده و با خشم فرو خورده‌ای از جامعه انتقام بگیرد، جای بحث فراوانی دارد که آن را امیدوارانه به زمان اکران عمومی فیلم موکول می‌کنیم.

با این وجود ذکر دو نکته ضروری به نظر می‌رسد. اول این‌که پرویز نسبت به فیلم اول برزگر یعنی فصل باران‌های موسمی بسیار پخته‌تر و تاثیرگذارتر است و این نشان از پیشرفت این کارگردان مستعد دارد. فصل باران‌های موسمی فیلمی بود که با تمام نقاط ضعف و قدرتش، در حد تجربه کردن یک ساختار کم‌تر آزموده شده در سینمای ایران باقی می‌ماند. اما پرویز از این سطح عبور کرده و موفق به خلق جهانی نامتعارف می‌شود. این سیر صعودی ما را نسبت به دیدن فیلم‌های بعدی برزگر نیز مشتاق‌تر خواهد کرد.

نکته دوم در مورد بازی بسیار خوب و دقیق لوون هفتوان در نقش اصلی است. این بازیگر ارمنی که پیش از این تنها تجربه حضور در تئاترهای غیر ایرانی را داشت، در این فیلم شاید بهترین و بدون شک یکی از بهترین نقش‌آفرینی‌های جشنواره را ارائه داده و به خوبی از پس به تصویر کشیدن شخصیت پیچیده پرویز در آمده است. سینمای ایران بیش از این می‌تواند از حضور این بازیگر مستعد استفاده کند، بازیگری که شاید شناخته شده نباشد، اما مطمئنا نسبت به بسیاری از بازیگران نام آشنا و پر ادعای سینمای ایران تواناتر است.