خداقوت به تک تک عوامل نمایش مک موردو دست مریزاد دارید.
مدت ها بود نمایشی ندیده بودم که این قدر وابسته به بازیگر باشد و تقریبن هیچ کمکی از وسایل صحنه و دکور و لباس و آکسسوار نگرفته باشد با کمترین امکانات بیشترین پیام و رابطه را با تماشاچی برقرار کند.
استفاده مناسب از نور و موسیقی ،
گریم های درست و فکر شده در راستای شخصیت کاراکترها
هم آوایی ها ( تکرار بعضی کلمات ) حرکت های مشترک بین بازیگران به خوبی لابه لای نمایش تنیده شده بودند و
اصلن بیرون نمی زدند..
تبریک به تک تک بازیگران که این قدر راحت و صمیمی ذات نقش را بیرون ریختن و به طرز باور پذیری مخاطب را ... دیدن ادامه ›› درگیر کردند.
یک انتقاد سلیقه ایی از کار دارم که ربطی به جهان بینی نویسنده و کارگردان ندارد و شاید بشه بهش پیشنهاد گفت.
همه ی این داستانها و روایت هایی را که در نمایش گفته شد تکرار زندگی و روزمرگی ماست که همه مردم با آن دست و پنجه نرم
می کنند و چیز جدیدی به مخاطب اضافه نکرد بلکه غم اش را بیشتر کرد و بر غصه هایش افزود پیشنهاد من اینه که در راستای رسالت یک نویسنده و هنرمند در زمان حال حاضر با شرایط کشور شما که این قدر خوب بلد هستید که بنویسد و کارگردانی کنید
کمی امید و خنده و چشم انداز روشن هم به ما ( تماشاگر)
می دادید.. با چشمان گریان ما را بدرقه خانه و خانواده نمی کردید.. قول بدید کار بعدی به موضوعات و داستان هایی بپردازید که ما نمی دانیم .. دمتان گرم .. در اوج باشید.