‌
وقتی وارد سالن شدم، اولین چیزی که توجهم را جلب کرد نور سبز ملایمی بود که روی صحنه پاشیده شده بود؛ انگار قبل از آن‌که بازیگران قدم روی صحنه بگذارند، جنگل شروود خودش را معرفی کرده بود. دکور رنگی، لباس‌های فانتزی و انرژی عجیبی که در هوا بود، حس ورود به یک قصه‌ی قدیمی اما تازه را به من می‌داد؛ قصه‌ای که همه‌مان از کودکی با آن خاطره داریم، اما حالا قرار بود از زاویه‌ای دیگر دیده شود" رابین‌ هود" این بار با زبان موزیکال روی صحنه آمده؛انتخابی جسورانه برای تئاتر ایران.
هسته‌ی اصلی داستان همان مبارزه‌ی آشناست: عدالت دربرابر قدرت. اما نمایش تلاش کرده نسخه‌ای فانتزی‌تر و پرتحرک‌تر ارائه کند؛ گاهی موفق، گاهی ناپیوسته. روایت در بخش‌هایی جذاب است اما در بخش‌هایی دیگر شتاب‌زده یا وابسته به نسخه‌های کارتونی به نظر می‌رسد و این تناقض، قصه را کمی از ریتم می‌اندازد. اما درست جایی که روایت دچار افت می‌شود، اجرا دست مخاطب را می‌گیرد. بازیگران جوان با انرژی مثال‌زدنی روی صحنه می‌درخشند؛ خواندن‌شان،حرکت‌شان و تلاش‌شان برای زنده‌کردن جهان نمایش، شفاف و قابل لمس است. کارگردانی بیش از هر چیز به تصویر اهمیت داده؛ میزانسن‌ها، قاب‌بندی‌ها و ترکیب رنگ‌ها دربسیاری از لحظات چشم‌نوازند، حتی اگر همیشه در خدمت داستان نباشند. طراحی صحنه و نورپردازی از نقاط قوت اصلی نمایش است.نورهای سبز و آبی، حس جنگل را می‌سازند و نورهای طلایی حالتی اسطوره‌ای به لحظات اوج می‌دهند. لباس‌ها نیز با جزییات و سلیقه طراحی شده‌اند؛ نشانی روشن از تلاش گروه برای خلق جهانی فانتزی‌محور.
«رابین‌ هود» نمایشی است که بیش از آن‌که بر «درام»تکیه کند، بر «تجربه بصری و انرژی» بنا شده. اگربخواهم تصویر کلی بدهم: این نمایش یک سفر پررنگ، ... دیدن ادامه ›› موزیکال و پرهیجان است؛ مخصوصاًبرای نوجوانان، خانواده‌ها و کسانی که دنبال سرگرمی سالم و شاد هستند. و اگر از آن دسته‌اید که از تئاتر انتظار پختگی روایی و تعلیق‌های جدی دارید، شاید بهتر باشدبا انتظاری متعادل‌تر وارد سالن شوید. در مجموع، «رابین‌ هود» تلاشی صادقانه‌ است برای احیای یک افسانه قدیمی با زبان جوانِ امروز؛ تلاشی که اگر درنسخه‌های آینده روی روایت بیشتر کار شود، می‌تواند تبدیل به یک موزیکال ایرانیِ خاطره‌ساز شود.