سوال این است ؟ مسوول کیست ؟ . من یا تو ؟
نمایش خشت خام با طرح این سوال مسایل را پیش راه تماشاگر بر خاک صحنه ریخته و از او میخواهد تا درباره ی آن تنها فکر کند و آیا نمایش آن هم نمایشی برای ایران قرن ٢١ باید چیزی فرانر از این باشد ؟
اساسا در این متن نمایشی داستان در دو جریان موازی روایت میشود . اول خانواده ای در کشور همسایه عراق ، قربانی تازه ی غرب و استعمار نوین ، در حال پیگیری چگونگی آغاز جنگ و یافتن ارتباطش با کشور خودشان هستند و دوم همین خانواده خود ره آورد جنگی مشابه در سالهای قبل میباشند که آن واقعه باعث ویرانی خود آنها شده است . اشتباه است آگر در همه ی نمایش ها بدنبال نظم و تعادلی جدید باشیم مگر نه آنکه برشت نمایشی را به دنیا معرفی کرد که در آن انسانها در حال خودشان شروع کرده و در همان حال ،نمایش را به پایان میبرند و آن تئاتر به تمام و کمال تئاتر حماسی ، نزدیکی هایی با نمایش خشت خام دارد . داستانی که در بستر آن روایت خانواده ای پر جمعیت متعلق به طبقه ی کارگر ایران ابتدای دهه ٩٠ را میبینیم که زندگی شان با تصویر نجاست مادر در اتاق پذیرایی شروع شده و رفته رفته با گذشت زمان متوجه میشویم که این نجاست نه از مادر بلکه از تمام افراد این خانه است . اینها که هر کدام پی ترقی هایی به سمت اهداف همان امپریالیسم جهان شمول هستند از خروج از کشور گرفته تا دلالی همه نماینده ی ٨٠ درصد مردمان همین کشور در آن زمانند و آیا تئاتر به دنبال چیزی بیشتر از این است که تو را در کمال زشتی هایت به تو بشناساند ؟ و آیا این شناساندن همواره باید با تعادلی جدید همانند نظام های آرمانی بسیاری از نمایش نامه نویسان غرب که به دلایل سیاسی ، نظم جدید را می آفریدند جهت به انحطاط کشیدن هر چه بیشتر مخاطبین ، همراه باشد . پاسخ خیر است . نمایش خشت خام خواسته یا ناخواسته مرا در مقابل خود من قرار داد تا در عوض لذت بیشتر از شگفتی در مورد پایان روایت لحظه ی خروج از سالن به موقعیت امروزم ، اعمال دیروزم و اهداف آینده ام بنگرم و این سوال ... دیدن ادامه ›› را از خود بپرسم که مسبب همه ی اتفاقات زندگی من هیچ کسی جز من نیست . نه عراق که ایران و خودش را به ویرانی کشاند نه آمریکا که ما را( منابع جهان سوم) فقط برای خونمان و نه مغزمان میخواهد . پایان .