اگر خراشهای روح تجسمی میداشت،
پر از برش بودم و لخته های خون.
پوست آوار شد
روی تنم،
به لایه خزیدم و چسبهای زخم.

نگاه کن،
دور و خیره،
در چشم انداز هزار ساله ات،
امتداد، این بود
خالقم باشی به اندیشه و انگشت...
نگاه کن،
هنوز
دور و خیره...


از: ش.ک