مرتضی حسینی راد فعال هنری

فریاد های خاموش... فریاد های بی صدا... نمایش را دوباره با دوستان دیدیم و دوباره از بازی خوبشون لذت بردیم...
امروز ک دوباره این کار رو دیدم متوجه شدم یک مقدار پی رنگ کار متمایل به نمایش پینوکیو ( نمایش قبلی که کارگردان اجرا برد) بود و فکر میکنم با ساده ترین موضوعی که میتوان فکر کرد کارگردان چنان رنگ و بویی ب کار میدهد که آدم انگشت ب دهن میمونه...

باز هم دمتون گرم ژپتویی ها??