چند انتقاد و پیشنهاد در ارتباط با نمایش داشتم:
1. داستان خیلی خیلی خطی روایت می شود در ابتدای نمایش صحبت راوی، تولد مجنون را روایت می‌کند و بعد مرحله به مرحله تا مرگ مجنون، همین باعث می شد که مسیر کاملا پیش بینی پذیر و فاقد هیجان باشد می شد اجرا خطی نباشد و برخی از جاها ارجاعات به قبل وبعد زده شود. می شد با همین شعرها در برهه هایی ایجاد حس تعلیق کرد.
2. مجموع تعداد شعرهایی که خوانده شده چه به صورت دکلمه و چه به صورت اواز و سرود بسیار زیاد بود. شنیدن و فهمیدن محتوای این تعداد از اشعار از مخاطب انرژی بالایی می گیرد و شاید از یک جایی به بعد دیگر مخاطب تلاش نکند معنی اشعار را درک کند. نظر اگر تعداد شعرها سرودها کمتر و داستان خلاصه تر بیان می شد، اما شعرها تکرار بیشتری داشتند مخاطب احساس بهتری داشت. به تعبیری اگر ابیات گلچین می شدند و آن گلچین‌ها به اشکال متنوع تری اجرا می شد مخاطب پیام هر شعر را بیشتر و عمیق تر درک می کرد.
3. صحنه سازی می توانست خیلی بهتر باشد، مثلا آنجایی که مجنون به حج می رود و یا حتی آنجایی که پدر مجنون او را نصیحت می کند، تعجب کردم چرا فردی پدر مجنون را بازی نکرد و آقای کاکاوند یک دکلمه از سمت پدر مجنون اجرا کرد.
4. آقای کاکاوند نقطه قوت اصلی کار بودند و بازی ها هم خوب و پر انرژی بود
5. با همه این اوصاف، به خاطر نیازی که ذهن خسته و شهرنشین شده امروزی ما، به مفاهیم جدی و زیبای داستان‌های ایرانی عرفانی دارد ارزو دارم نمایش های این چنینی بیشتر و بهتر دیده شوند و هر روز قدتمندتر و بهتر اجرا شوند.