فکر کنم خانواده رحمانیان رو گروگان گرفتن تا این متن نمایش رو گردن بگیره ،چون تقریبا هیچ متنی نبود یه سری شعار کودکانه پشت هم قطار شده بود که حتی ادبیات متن با دوره تاریخی مطابقت نداشت ،از موسیقی هم فقط میشه پی به نارسیستیک بودن پورناظری برد ،و البته سبکی نو در نوازندگی کمانچه ،جوری که صدای گربه در لحظات سخت زندگی زناشویی رو در ذهن متبادر میکرد
در کل حیف زمانی و انرژی
ولی خسته نباشید میگم به نوازندگان و بک‌وکال که حتی یک نمای بسته ازشون در پروژکشن کنار محل اجرا پخش نشد
در سیاهی آمدند و نواختند و رفتن ،بدون حتی معرفی