سلیقه من نبود و تحملش برام سخت بود.
متن "قلب نارنگی" مثل میوه نارنگی، گوشتالو بود اما اسکلت و استخوان نداشت.

وقتی توقع بالاست و کار اصلا در سطح مورد انتظار نیست.
روزگاری بود تکنیک فیلمهای ایده مثل ممنتو یا درخشش ابدی یک ذهن پاک مرا مسحور خود میکرد، روزگاری دور. اما الان اینها برایم کافی نیست. به دنبال چیزی فراتر از بازی فرم و تکنیک و ایده کارشده ام که معمولا هم یافت می نشود ... (البته واضحست که نمایش فردا همسطح ممنتو یا درخشش ابدی یک ذهن پاک نیست اما به روشنی وامدار فیلمهایی با چنین درونمایه هایی است و حتی ردپای نامحسوسی در بعد غیر جنایی از ایده فیلم اره نیز دارد.)

فوق العاده تئاتر خوش ساخت و اجرای استانداردی بود. متن دیوید ممت یک طرف اجرای کم نظیر مهیار اسلامی یک طرف. مدتی بود بر روی صحنه چنین بازی طبیعی مسلطی ندیده بودم. دست مریزاد ...
تنها کمی نور یکنواخت بود.

گروه اجرا، گروه بسیار با شخصیت و محترمی هستند و واقعا با تلاش و انرژی تمام ظاهر شدند.
اما متأسفانه کار که در واقع یک نمایش سیاه بازی است، سلیقه من نیست.‌ پیرنگ اصلی سست و دم دستی است و محور کار، طنز کلامی کلیشه ها و بازی های زبانی ای که بنظرم در سطحی ابتدایی مانده بود و حتی یک بار هم موجب خنده ام نشد. ( یه برادر عزیزی هم هست که برای ورق الخیال نوشته بود: پست و افتضاح و بی ارزش و ..‌. برای این کار نوشته بود: در گونه و رسالت خودش به شدت موفق...
خدا ازش نگذره فقط😉)

او به دلیل نرسیدن اکسیژن می میرد ...😄😞
نظرم را قبلا نوشته ام. کار، پر از خلاقیت و نوآوری بود. واقعا دوست داشتم. (به قول ربکا وست: "هنر" قرار نیست رونوشتی از واقعیت باشد از آن نکبت همان یک نسخه کافی است ...
این کار واقعا هنر بود.)
چند روز به قطعات انتخابی موسیقی نمایشتان فکر کردم. خیلی آشنا بود. بالاخره پیدایش کردم قسمت‌هایی از موزیک متن فیلم ارمسترانگ و فیلم از گور بازگشته اینیاریتو بود. بهترین بخش های موزیک متن را استفاده کرده اید و به بهترین نحو بر تن کار نشسته است.

پرداخت زیباشناسانه چند فروپاشی در دل یک فروپاشی بزرگتر ...
مرغ دریایی یک فیلم سینمایی زنده نوستالژی - روشن‌فکرانه عمیق و موفق است‌ که شاید چندان عامه پسند نباشد اما حتما ارزش دیدن دارد.
بنظرم ایرانیزه کردن در معنای الهام و اقتباس آزاد از متن چخوف، کاملا درآمده و نمایش در خلق فضای سالهای منتهی به انقلاب در پس زمینه قصه اصلی، توانمند عمل کرده است.
طراحی صحنه و میزانسن پرده دوم واقعا حرفه ای است.
تنها، بازی نقش اصلی مرد ـ اسماعیل شبستان ـ کمی نوسان دارد. (در صحنه های اوج عصبانیت که ریتم و تمپوی تندی دارد؛ حرکت و زبان بدن او به قدرتمندی بیانش نیست و بدن از بیان جا می ماند.) حدود یک ربع از کار نیز بنظر اضافه و قابل حذف است. کمی هم شخصیت پردازی کاراکترهای فرعی و گریم کاراکتر شهره، خام است و جای کار دارد. بنظرم جنبه روشن فکرانه اثر اتفاقا به پرداخت موفق جو شبه روشنفکرانه آن سالها بر میگردد. نمایش دادن و هجو ادای روشنفکری، خودش نوعی روشن فکری است.
در مجموع کار را دوست داشتم.
امتیاز ۷ از ۱۰

نقد چریک ها با طنز خشونت و خشونت طنز ...
این تئاتر انتخاب بسیار خوبی است برای کسانی که به ژانر (کمدی سیاه - جنایی) علاقه دارند. اگر از طنز ابزورد و خشن فیلمهای تارانتینو لذت میبرید احتمال زیاد از این نمایش هم بسیار خوشتان می‌آید. مارتین مک دونا نویسنده فیلم تحسین شده سه بیلبورد خارج ابینگ و درام جنایی میزوری هم است. گذشته از متن، اجرا هم (اجرا در معنای وسیع کلمه شامل نور، دکور، طراحی لباس، موسیقی، میزانسن، کارگردانی و بازیها) خوب و روانست.