علیرضا ترکی فعال هنری

تماشای مثلث از جهات بسیاری شوکه‌کننده بود. چرا که با شنیدن تعاریف و اخبارش، توقع نمایشی پرحجم در عوامل، بازیگران و طراحی را داشتم. خلق چنین موقعیت‌های تمیزی با حداقل امکانات و حداکثر تاثیر در مخاطب، کار ساده‌ای نیست. اما بزرگترین مسئله‌ای که فکرم را مشغول کرد، روایت نامعمول مثلث، متن به شدت «اجرامحور»ش و عدم تقارن دراماتیکش بود. عدم تکرار موقعیت آغازین نمایش در انتهای نمایش، عدم شکستن قطعی موقعیت عروسکی و بازگشت به دنیای انسانی (آنطور که ذهن مخاطب به ساختار یک نمایش عادت دارد) تجربه‌ای جالب برایم رقم زد. در کنار دلخوری‌ام از پایان زودهنگام نمایش، احساس کردم شاید صحنه‌ای نهایی از متن حذف شده است که این عدم تقارن، جذابیت متن مثلث بود. متن در لایه‌های زیرینش، فرامتنی جدی و کمتر کمدی نیز داشت که می‌خواستم در صحنه‌ی نهایی خودش را بیشتر بروز دهد. از صمیمیت و ظاهر بی‌تفاخر نمایش و عواملش نیز لذت بردم. باز هم به تماشای شما خواهم نشست.

نمایش ناسور، این توانایی را داشت که با ساده‌ترین چیزها، توجه و اهمیت دادن مخاطب را حفظ کند، شاید بزرگ‌ترین دلیلش این باشد که شخصیت‌ها به بیرون از دیوار چهارم، فکر نمی‌کنند. ریتم و انرژی صحنه، گیرا و صمیمی‌ست و طراحی صحنه و اجرای دکور، تحسین‌برانگیز است. بازی -به ویژه بیان- بازیگران خوب است. از نکات منفی قابل چشم‌پوشی اثر، می‌توان به فقدان موسیقی و افکت‌های صوتی به مقدار کافی، پایان‌بندی ضعیف و طراحی و اجرای نور زائد اشاره کرد. نور انتخاب‌شده بر سرامیک سفید، چشم‌ مخاطب را در طولانی‌مدت آزار می‌دهد و خط نوری که جای آوانسن را گرفته، تنها تزئینی و فاقد کارکرد دراماتیک است. متن در مونولوگ پایانی بازیگر، اثر نمی‌کند چرا که با طبیعی شدن ریتم و طنز بالای کار برای مخاطب، از پس غم و اندوهی که در فرامتن هست بر نمی‌آید.
در مجموع، اجرایی گرم، تمیز و دوست‌داشتنی که از تماشای آن خوشنود شدم.

برخلاف تمامی نمایش‌های اخیری که دیده‌ام، نکته قوت «دیوارها» نمایشنامه‌اش بود، نمایشنامه‌ای که هم دغدغه اجتماعی کارگردان را بیان می‌کند و هم سوار بر موج دغدغه‌مندنمایی نیست، تیم اجرایی جملات شعاری‌ای را بر متن تحمیل نکرده‌اند تا متن را با شرایط امروز ایران وفق دهند.
بازی آقای راهنما حیرت‌انگیز بود، در حدی که ایشان و بازی‌شان را به خاطر سپردم تا در ادامه هم دنبالشان کنم، آنقدر اجرای خوبی داشتند که اختلاف سطح بازی دو شخص دیگر به صورتم خورد، با اینکه هر سه سطح خوبی از لحن و بیان را دارا بودند اما اگر برای نقش اوّل، بازیگر سطح بالاتری انتخاب میشد شاهد نتیجه خیلی بهتری می‌بودیم.
همچنین سطح خوبی از کمدی سیاهی را شاهد بودم که به ذات در متن بود و در بازی‌ها به خوبی نمایان شده بود.
از این‌ها که بگذریم، باقی چیزها برای من آنقدر قرص و محکم نبود، دکور و میزانسنِ دکور می‌توانست با حالت های دیگری جایگزین شود، بازیگرها تقریبا میزانسن فکرشده‌ای نداشتند و صحنه از قاب‌های مناسب تهی بود، خارج شدن مداوم بازیگران از خط نوری به اثر هیچ جلوه‌ای اضافه نکرد، نگاه‌های مستمر بازیگران به دیوار چهارم بر هر دیالوگِ سیاسی، سراسر کلیشۀ تئاتری بود. صحنه نهایی و اوج نمایشنامه هم به نظرم حیف شد، می‌توانست خیلی تکان‌دهنده‌تر باشد.
با همه این‌ها، من لذت بردم، تئاتر «دیوارها» بی‌عقده و بی‌‌سرو‌صدای بیهوده است، کارِ خودش را میکند، به بسته‌بندی و کاغذکادو پیچیدن دور خود فکر نمی‌کند، روی صحنه راحت است.
با آرزوهای خوب برای تیم اجرایی.

لحظات مفیدی از زندگیم،با تئاتر و بازیگری خیره کننده❤