سلام و عرض ادب.
هنرمند عزیز، شجاع و خلاق، جناب جهانجونیا، شب گذشته اجرای شما رو تماشا کردم. ابتدا بهترین‌ها رو برای شما و تیمتون در اجراهای آینده آرزو می‌کنم اما لازم می‌دونم که مواردی رو از دریچه‌ی ذهن و نگاه خودم به ثبت برسونم. با نظر شما مبنی بر ارائه‌ی روایت‌های جدید از آثار بزرگان موافقم اما در این میان نکته‌ای قابل تأمل وجود داره که شاید غفلت از اون آثار به مراتب زیان‌بار‌تری به همراه داشته باشه. ما ممکنه زمانی تصمیم بگیریم که شعری از شعرای کلاسیک ایران مثلاً حافظ رو در قالب رپ ارائه بدیم. لازمه‌ی این موضوع نه فقط شناخت صحیح چارچوب‌های این سبک موسیقی بلکه شناختی به مراتب عمیق‌تر از ادبیات کلاسیکه. شما زمانی به بهترین شکل شعر حافظ رو با رپ ارائه میدید که بهترین شکل خوانش کلاسیک حافظ رو بشناسید. در واقع اگر قرار بر ارائه‌ی واریاسیون‌هایی از یک تم هست، ابتدا باید تم رو درک و باور کرد. در اجرایی که من دیدم گرچه خلاقانه بود و البته شجاعانه، اما بیشترین مشکل عدم شناخت تم بود و این موضوع واریاسیون‌های حاصل رو هم به نابودی کشونده بود. برای ارائه‌ی چنین اثری با روایت جدید باید فن‌بیانی داشت بارها قوی‌تر از آنچه در ارائه‌ی نمونه‌ی کلاسیک اثر لازمه، باید شناخت و تجربه‌ای از مفاهیم داشت بارها عمیق‌تر از آنچه در تم وجود داره، باید ریتم رو به نحوی شکست که پشتوانه‌ی اون درک صحیح ریتم و بیان آهنگین اصلی اثر باشه و... . من با خوانش جدید آثار بزرگان و ارائه‌ی دیدگاه هنرمندان جوان و خوش‌ذوقی چون شما بسیار موافقم اما مشروط بر دانش و مهارتی که در درک تم به نقطه‌ی قابل قبولی رسیده باشه.
موفق باشید و سلامت و البته در مسیری رو به پیشرفت روزافزون.