تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 20:06:57
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
از یک نمایش چه انتظاری داریم؟
سالن تاریک می شود ، نمایش شروع می شود
ناگهان همه چیز از دو طرف صحنه در ارتفاع شروع می شود ، اولین شوک به مخاطبی که عادت کرده همه چیز را روی زمین ببیند. زن و مردی شبیه به هم که در ادامه میفهمیم راویان داستان هستند ، اما خود نیز قربانی ماجرایند
بازیگران وارد صحنه میشوند ، موسیقی در خدمت ریتم و فرم ... دیدن ادامه ›› در خدمت روایت
تا اینجای نمایش قصه گم و مخاطب در حال کشف و شهود است. کم کم نمایش چهره دیگه ای به خود میگیرد ، بازیگران در قالب شخصیت ها حلول پیدا می کنند و قصه های کوتاه و کشف ارتباطات شکل می گیرد اما هنوز همه چیز برای مخاطب روشن نشده
دکور نمایش به طرز جالبی به فهم مخاطب از داستان کمک می کند ، درست جایی که کله گردها و کله تیزها از هم جدا میشوند ، این تکه از نمایش همه چیز نمایش است. انسانیت از اخلاق به فرم ظاهری تقلیل پیدا می کند، مرگ و زندگی به ظاهرت بستگی دارد و همه چیز پنجاه پنجاه است
استفاده از تمام فضای ممکن سالن اجرا برای روایت یک داستان تلخ از مرگ آدمیت، اخلاق و شعور بسیار اندازه و قابل تحسین است ، من شخصا فکر می کنم حتی کارگردان بر اساس سالن نمایش میزانسن ها را چیده است و به شکل هوشمندانه ای از کلیشه فرار کرده و مخاطب را درگیر همه جا می کند ، در واقع تلنگر کارگردان به مخاطب این است که در زندگی باید حواست به همه چیز باشد و در هر گوشه ای از زندگی روزمره کسی هست که نیاز به کمک و حمایت و توجه دارد و بی تفاوتی و ساده نگاه کردن و غفلت موجب مرگ انسان ها و انسانیت می شود
خشونت نمایش نه انقدر زیاد است که اگزجره باشد و نه انقدر معمولی که بی تاثیر جلوه کند بلکه در بزنگاه های درست و در جایی که مخاطب منتظر چیز دیگری است مرگ اتفاق می افتند ، درست مثل زندگی واقعی که مرگ بدون هیچ خبری به سراغ مان می آید
من فکر می کنم این نمایش هم دارای فاصله گذاری بود و هم به طرز هوشمندانه ای از آن فرار کرد ، در واقع دارای هر دو اتفاق بود ، با ورود زندان بان که نقش کارگردان نمایش را هم ایفا می کرد هر دو اتفاق افتاد ، لحظاتی که زندانیان از ادامه نقش هایشان سر باز می زدند و به سلطه چرک زندان بان بر زندگی شان اعتراض می کردند قصه ارباب و رعیت می ایستاد اما قصه هولوکاست ادامه داشت ، نویسندگان متن با زیرکی لایه هایی را در متن چیده اند که از قصه ای به قصه دیگر رفت و برگشت داشته باشد تا هم برشت راضی باشد و هم دیگران
در لایه اول که قصه کله گردها و کله تیزها روایت میشود ،انسانیت میمیرد و در لایه دوم که قصه نژادپرستی مطرح است باز انسانیت میمیرد
بازیگران نمایش اول چه کله گردها و چه کله تیزها ، قربانیان قصه دوم هستند ، آنها در مقام ارباب و رعیت و وکیل و قاضی باز هم قربانی اند
نانا دختر آوازه خوان که در قصه اول توسط ارباب مورد تجاوز قرار می گیرد در قصه دوم توسط زندان بان مورد تجاوز قرار میگیرد
این نقطه عطف داستان و محل تلاقی دو قصه است ، جایی که زندان بان به بازیگر تجاوز می کند ، در واقع هم به نقش و هم به واقعیت آن دختر ، هم به روح و هم به جسمش تجاوز می کند، به زندگی و مرگش تجاوز می کند
تجاوز به مرگ ، موضوع وحشتناکی است ، مرگ برای هر انسانی به شکلی رخ میدهد ، هر کسی در زمان و مکانی که نمیداند دچار مرگ می شود ، این بی خبری نوعی آزادی و رهایی در مرگ است اما وقتی در زمان و مکان مشخص و با شکل از قبل تعیین شده ای بمیری در واقع کسی به مرگ تو تجاوز کرده
اسب ها ، راویان درد انسان ها خود نیز دچار درد هستند ، به نوعی انگار از حالت انسانی به شکل حیوان مسخ شده اند ، مسخی که نتوانسته درد را از بین ببرد بلکه بیشتر و بیشتر هم شده
تعویض صحنه ها در جلوی چشم تماشاچی اتفاق می افتند منتها باز هم در قالب نمایش و نه به شکل رایج و معمول ، من از این اتفاق خیلی لذت بردم ، جایی که نور و سایه و موسیقی دست به دست هم دادند تا پوست انداختن انسانیت و اشرافیت شکل بگیرد ، انسانی ندار در تجاوز انسان دارا زیر نور و جلوی چشم همه
این نمایش همه چیز دارد ، نور ، رنگ ، دکور ، موسیقی ، بازی های روان و درخشان ، متن عالی ، کارگردانی و حرف...
این نمایش حرف برای گفتن زیاد دارد
این نمایش به شما فرصت میدهد تا به درون تان نگاه کنید و ببینید پنجاه پنجاه زندگی تان چه چیزهایی است ، چه ارزش هایتان چیست؟ هویت تان در چیست؟ تفاخرتان در چیست؟ و نگاه تان ، نگاه تان به اطراف ، به دنیایی که در ان زندگی می کنید چگونه است
اما نکته ظریف نمایش انجاست که کارگردان نمایش با زیرکی تمام نمایش را با پنجاه پنجاه شروع می کند و با صد در صد تمام می کند. به نوعی اقای کارگردان ضمن روایت تلخ پایان داستان ادم های قصه اش ، اشاره ای به اثر قبلی خود دارد
لطفا اگر این نمایش را ندیده اید حتما به تماشای آن بروید و از تئاتری که بدون ادعا ، نمایشی واقعی است لذت ببرید
سالن تاریک می شود ، نمایش شروع می شود
ناگهان همه چیز از دو طرف صحنه در ارتفاع شروع می شود ، اولین شوک به مخاطبی که عادت کرده همه چیز را روی زمین ببیند. زن و مردی شبیه به هم که در ادامه میفهمیم راویان داستان هستند ، اما خود نیز قربانی ماجرایند
بازیگران وارد صحنه میشوند ، موسیقی در خدمت ریتم و فرم ... دیدن ادامه ›› در خدمت روایت
تا اینجای نمایش قصه گم و مخاطب در حال کشف و شهود است. کم کم نمایش چهره دیگه ای به خود میگیرد ، بازیگران در قالب شخصیت ها حلول پیدا می کنند و قصه های کوتاه و کشف ارتباطات شکل می گیرد اما هنوز همه چیز برای مخاطب روشن نشده
دکور نمایش به طرز جالبی به فهم مخاطب از داستان کمک می کند ، درست جایی که کله گردها و کله تیزها از هم جدا میشوند ، این تکه از نمایش همه چیز نمایش است. انسانیت از اخلاق به فرم ظاهری تقلیل پیدا می کند، مرگ و زندگی به ظاهرت بستگی دارد و همه چیز پنجاه پنجاه است
استفاده از تمام فضای ممکن سالن اجرا برای روایت یک داستان تلخ از مرگ آدمیت، اخلاق و شعور بسیار اندازه و قابل تحسین است ، من شخصا فکر می کنم حتی کارگردان بر اساس سالن نمایش میزانسن ها را چیده است و به شکل هوشمندانه ای از کلیشه فرار کرده و مخاطب را درگیر همه جا می کند ، در واقع تلنگر کارگردان به مخاطب این است که در زندگی باید حواست به همه چیز باشد و در هر گوشه ای از زندگی روزمره کسی هست که نیاز به کمک و حمایت و توجه دارد و بی تفاوتی و ساده نگاه کردن و غفلت موجب مرگ انسان ها و انسانیت می شود
خشونت نمایش نه انقدر زیاد است که اگزجره باشد و نه انقدر معمولی که بی تاثیر جلوه کند بلکه در بزنگاه های درست و در جایی که مخاطب منتظر چیز دیگری است مرگ اتفاق می افتند ، درست مثل زندگی واقعی که مرگ بدون هیچ خبری به سراغ مان می آید
من فکر می کنم این نمایش هم دارای فاصله گذاری بود و هم به طرز هوشمندانه ای از آن فرار کرد ، در واقع دارای هر دو اتفاق بود ، با ورود زندان بان که نقش کارگردان نمایش را هم ایفا می کرد هر دو اتفاق افتاد ، لحظاتی که زندانیان از ادامه نقش هایشان سر باز می زدند و به سلطه چرک زندان بان بر زندگی شان اعتراض می کردند قصه ارباب و رعیت می ایستاد اما قصه هولوکاست ادامه داشت ، نویسندگان متن با زیرکی لایه هایی را در متن چیده اند که از قصه ای به قصه دیگر رفت و برگشت داشته باشد تا هم برشت راضی باشد و هم دیگران
در لایه اول که قصه کله گردها و کله تیزها روایت میشود ،انسانیت میمیرد و در لایه دوم که قصه نژادپرستی مطرح است باز انسانیت میمیرد
بازیگران نمایش اول چه کله گردها و چه کله تیزها ، قربانیان قصه دوم هستند ، آنها در مقام ارباب و رعیت و وکیل و قاضی باز هم قربانی اند
نانا دختر آوازه خوان که در قصه اول توسط ارباب مورد تجاوز قرار می گیرد در قصه دوم توسط زندان بان مورد تجاوز قرار میگیرد
این نقطه عطف داستان و محل تلاقی دو قصه است ، جایی که زندان بان به بازیگر تجاوز می کند ، در واقع هم به نقش و هم به واقعیت آن دختر ، هم به روح و هم به جسمش تجاوز می کند، به زندگی و مرگش تجاوز می کند
تجاوز به مرگ ، موضوع وحشتناکی است ، مرگ برای هر انسانی به شکلی رخ میدهد ، هر کسی در زمان و مکانی که نمیداند دچار مرگ می شود ، این بی خبری نوعی آزادی و رهایی در مرگ است اما وقتی در زمان و مکان مشخص و با شکل از قبل تعیین شده ای بمیری در واقع کسی به مرگ تو تجاوز کرده
اسب ها ، راویان درد انسان ها خود نیز دچار درد هستند ، به نوعی انگار از حالت انسانی به شکل حیوان مسخ شده اند ، مسخی که نتوانسته درد را از بین ببرد بلکه بیشتر و بیشتر هم شده
تعویض صحنه ها در جلوی چشم تماشاچی اتفاق می افتند منتها باز هم در قالب نمایش و نه به شکل رایج و معمول ، من از این اتفاق خیلی لذت بردم ، جایی که نور و سایه و موسیقی دست به دست هم دادند تا پوست انداختن انسانیت و اشرافیت شکل بگیرد ، انسانی ندار در تجاوز انسان دارا زیر نور و جلوی چشم همه
این نمایش همه چیز دارد ، نور ، رنگ ، دکور ، موسیقی ، بازی های روان و درخشان ، متن عالی ، کارگردانی و حرف...
این نمایش حرف برای گفتن زیاد دارد
این نمایش به شما فرصت میدهد تا به درون تان نگاه کنید و ببینید پنجاه پنجاه زندگی تان چه چیزهایی است ، چه ارزش هایتان چیست؟ هویت تان در چیست؟ تفاخرتان در چیست؟ و نگاه تان ، نگاه تان به اطراف ، به دنیایی که در ان زندگی می کنید چگونه است
اما نکته ظریف نمایش انجاست که کارگردان نمایش با زیرکی تمام نمایش را با پنجاه پنجاه شروع می کند و با صد در صد تمام می کند. به نوعی اقای کارگردان ضمن روایت تلخ پایان داستان ادم های قصه اش ، اشاره ای به اثر قبلی خود دارد
لطفا اگر این نمایش را ندیده اید حتما به تماشای آن بروید و از تئاتری که بدون ادعا ، نمایشی واقعی است لذت ببرید
نیلوفر پیری، فرزاد، سپهر، الهه هدایتی، میترا، علی جباری، مریم روح بخش و Shervin Rezai این را
خواندند
۱۶ نفر این را دوست دارند
۱۶ نفر این را دوست دارند
خریدار مهدی حسین مردی (mehdi_h)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۷ آبان ۱۳۹۳
سلام و عرض ادب
دوست عزیز لطفا گزینه ی افشا و کاهش جذابیت رو بزنید
دوست عزیز لطفا گزینه ی افشا و کاهش جذابیت رو بزنید
۰۲ مهر ۱۳۹۸
دوست‌دارم
پاسخ
سلام جناب کیانی عزیز
منتظرم تا به مناسبت دیدن یک کار مشترک کمی گپ بزنیم
شاید کار دشتی بهانه خوبی باشد
منتظرم تا به مناسبت دیدن یک کار مشترک کمی گپ بزنیم
شاید کار دشتی بهانه خوبی باشد
جناب کیانی عزیز
ممنونم حتما در ارتباط خواهیم بود ، تلگرام ندارم اما از طریق اس ام اس حتما خبر میدم
ممنونم حتما در ارتباط خواهیم بود ، تلگرام ندارم اما از طریق اس ام اس حتما خبر میدم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
وقتی زیاد تلاش کنی امکان نداره موفق نشی
پنجاه پنجاه از اون دست نمایش هایی هست که بدون ادعا ، بدون بازیگر چهره ، بدون تقلید و صرفا بر پایه فهم و درک تمام عوامل کار مخصوصا کارگردان کار حرف زبادی برای گفتن داره
قاب های درست ، متن جذاب ، بازی های خوب ، نورپردازی درست ، دکور عالی ، استفاده درست از تمام موقعیت سالن نمایش برای روایت قصه ، موسیقی و گریم کارآمد همه و همه کمک کردند تا تماشاچی با لذت فراوان سالن رو ترک کنه
اجرای نمایشی به سبک برشت معمولا ریسک بالایی دارد ، به عقیده من کارگردان این نمایش به خوبی از پس این کار براومد و تونست اجرایی تمییز را ... دیدن ادامه ›› به روی صحنه ببرد
به همه بچه های کار خسته نباشید میگم و توصیه می کنم حتما این نمایش رو ببینید چرا که این سبک کار نمایشی کمتر به این شکل درخشان در سالهای اخیر اجرا شده
پنجاه پنجاه از اون دست نمایش هایی هست که بدون ادعا ، بدون بازیگر چهره ، بدون تقلید و صرفا بر پایه فهم و درک تمام عوامل کار مخصوصا کارگردان کار حرف زبادی برای گفتن داره
قاب های درست ، متن جذاب ، بازی های خوب ، نورپردازی درست ، دکور عالی ، استفاده درست از تمام موقعیت سالن نمایش برای روایت قصه ، موسیقی و گریم کارآمد همه و همه کمک کردند تا تماشاچی با لذت فراوان سالن رو ترک کنه
اجرای نمایشی به سبک برشت معمولا ریسک بالایی دارد ، به عقیده من کارگردان این نمایش به خوبی از پس این کار براومد و تونست اجرایی تمییز را ... دیدن ادامه ›› به روی صحنه ببرد
به همه بچه های کار خسته نباشید میگم و توصیه می کنم حتما این نمایش رو ببینید چرا که این سبک کار نمایشی کمتر به این شکل درخشان در سالهای اخیر اجرا شده
شاهین، نیلوفر پیری، لیلا مظاهری، امیر مسعود، محمدجواد کرمی، میترا، الهه هدایتی، علی جباری و حسین پوریعقوب این را
خواندند
۱۸ نفر این را دوست دارند
۱۸ نفر این را دوست دارند
جناب کیانی عزیز
بی صبرانه منتظر نقدتان هستم
بی صبرانه منتظر نقدتان هستم
جناب کیانی بی صبرانه منتظر خوندن نقدتون هستم
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۴۰ برنامه
+۹,۳۰۴,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
