«لحظه‌ها و همیشه» رو به دعوت پیمان کریمی عزیز دیدم، و نمایش راضی‌کننده‌ای بود برام، بازی‌ها عالی و هماهنگی و سینک بودن به طرز غیر منتظره‌ای خوب! اگرچه نمایش شروع امیدوارکننده‌ای داشت، اما متأسفانه نتونستم خیلی با متن همراه بشم؛ دیدن مجتبی پیرزاده عزیز و ویدئوکال‌ها من رو یاد نمایش «سوم ماه می» انداخت که پارسال همین روزها اجرا می‌رفت.

با آرزوی موفقیت برای همه عزیزان

نمایش متوسطی بود از دید من؛ خلاقیت‌های جالبی داشت، تقسیم صحنه به دو قسمت و روایت خونه‌ی این دو دوست در دو سوی صحنه؛ روایت داستان نود سال قبل ... دیدن ادامه ›› و دوران هیتلر در زمان حال و تبدیل نامه‌نویسی این دو دوست به ویدئوکال (یا بردن تکنولوژی به نود سال قبل!) هم همین‌طور

ولی صحنه مخصوصا تو پرده‌های اول خیلی شلوغ و کلافه کننده بود، و شخصیت‌هایی بودن که حذفشون هیچ ضربه‌ای به داستان نمایش نمی‌زد؛ کتاب «گیرنده شناخته نشد» که بعد از تذکر دوستان به توضیحات نمایش اضافه شد، خیلی خلاصه‌تر و با شخصیت‌های کمتره و شخصیت‌هایی که اینجا اضافه شده بودن خوب بهشون پرداخته نشده بود، در مورد شخصیت مارتین و سیر تغییرش هم همین نظر رو دارم

بازی وحید منتظری رو بیشتر از سایر عزیزان دوست داشتم و البته منم مثل خانم شیرین یزدان‌بخش از دیدن امیر نوروزی روی صحنه تئاتر خوشحال شدم

با آرزوی موفقیت

من به آنتوانت شلیک نکردم، من به اون جمله شلیک کردم، من اون جمله رو زدم

نمایش دوست‌داشتنی‌ای بود برای من و مطمئنا بیشترین نقش رو نمایشنامه داشت:
موضوع تغییر بیوگرافی و بازگشت به گذشته در ضمن از دست ندادن دانش و تجربه‌ی امروز؛ یا این که چقدر می‌خوایم به عقب برگردیم و زندگی رو از کجا دوباره زندگی کنیم؛ پیامدهای انتخاب‌های به‌ظاهر نه چندان مهم ما چیه یا اصلأ قادر به تغییر بیوگرافی خودمون هستیم یا در هر صورت خودمون رو تکرار می‌کنیم؛ ....

این متن در کنار کمدی به اندازه و بازی‌های خوب همگی عزیزان یه شب خوب رو برام ساخت

و در نهایت اگرچه توی تئاتر می‌شه همه‌چی‌رو تغییر داد متاسفانه ما توی این بازی شطرنج، چیزی جز مهره‌های پیاده‌ نیستیم؛ همون مهره‌هایی «که به هیچ عنوان عقب برنمی‌گردن» یا «اون کاراکترهایی که وقتی دریچه باز می‌شه حرکات مشابهی رو تکرار می‌کنن، موسیقی هر بار همون موسیقیه»

با آرزوی موفقیت و رفع کسالت احمد ساعتچیان

اجرای این نمایش کنسل شده؟!