نمایش تأثیرگذاری است و ممنون بابت حسن انتخاب‌تان… شاید بخشی از پروسه‌ی درمان به همان اعتماد و ارتباطی برمی‌گردد که بین پزشک و بیمار شکل می‌گیرد. به ذهنم رسید که طبق The Expectation Effect (اثر انتظار دیوید رابسون) شاید بتوان تحلیل کرد که این اطمینان می‌تواند در بهبود بیمار مؤثر باشد؛ چیزی شبیه به اثر پلاسیبوها حتی… یعنی اعتماد و اطمینان و ارتباط بین پزشک و بیمار خود اثری مثبت در درمان داشته باشد…
پزشکان این نمایشنامه فاقد Theory of Mind (نظریه ذهن، یعنی توانایی درک افکار، احساسات و نیات دیگران) هستند؛ نشانی از همدلی در رفتارشان دیده نمی‌شود. از طرفی، شخصیت اصلی و تأثیر تدریجی وضعیت جسمی‌اش بر هویتش، مرا به یاد نظریه‌ی Embodied Cognition انداخت (شناخت بدنمند). چقدر جسم در شناخت تأثیر دارد… بخشی که استاد دانشگاه اقرار می‌کرد که باهوش بودن برای مقابله با این وضعیت کافی نبود، یا صحنه‌ای که روی تخت ایستاده بود، در خیال همان استاد سخت‌گیر و در واقعیت ناتوانِ ناتوان… تصویری تکان‌دهنده بود.
من کاملاً اتفاقی بلیت خریدم و به تماشا نشستم. خوشحالم که موضوع مهم ارتباط پزشک و بیمار مطرح شد. توپک کاغذی‌ای که استاد دانشگاه در دستانم گذاشت، شاید به‌طور سمبلیک پلی بود که می‌خواست برای ارتباط و تأثیرگذاری دوباره بسازد… تلاشی برای بازیابی همان پویایی و اقتدار گذشته…
ممنون از شما.