امشب به تماشای این نمایش نشستم. بنظرم نمایش ضعیفی بود. هیچ اَکت خاصی نداشت و پر بود از دیالوگ. بیشتر میشد گفت نمایش نامه خوانی بود تا تئاتر! داستان به شکل خسته کننده ای فقط از زبان سه بازیگر نقل میشد و نصف همان چند مورد حرکت فیزیکی که از بازیگرا به چشم میخورد اضافه و بی مورد بود. مثل تکه تکه کردن ماهی یا تلاش دکتر رایس برای گرفتن ماهی از آکواریوم و پرتاب آن به وسط صحنه. تجسم خیلی از چیزها به عهده خود بیننده بود و جلوی چشمان بیننده تنها میزی بود که سه بازیگر پشت آن نشسته اند و اتفاقات داستان را نقل میکنند. یکسری از این اتفاقات که مربوط به زندگی شخصی دکتر رایس (داستان همسرش ) بود عملا ربطی به داستان نقش اول نمایش (مالی) نداشت و فقط زمان نمایش را کش میداد. نکته دیگه ای که برای من واقعا غیر منطقی بود آن صحنه ی باز کردن پانسمان چشمان مالی بود. دکتر رایس از مالی می پرسد که آیا چیزی میبیند یا نه و مالی نور های قرمز و زرد میبیند و همان لحظه که داستان را نقل میکند می گوید که نور قرمز رنگی چشمانش را میزند و همان لجظه پروژکتوری با نور قرمز در بالای سن روشن میشود . در حالی که فردی که از اول زندگی خود نابینا بوده نمی داند رنگ قرمز چه رنگیست و نمیتواند با دیدن نور، رنگ آن را تشخیص دهد!!! در کل دیدن این نمایش را پیشنهاد نمیکنم...