اول از همه بگم که من مخاطب تخصصی تئاتر نیستم و نظراتی که خواهم داد صرفا نظر شخصی و سلیقه‌ای من هست.
این نمایش بهترین نمایشی بود که توی چند وقت اخیر تماشا کردم و وقتی سالن رو ترک کردم کاملا از انتخابی که کرده بودم رضایت داشتم. بیست دقیقه اول نمایش حسابی حوصلم رو سر برد و فکر کردم با این نمایش‌هایی مواجهم که هیچ سناریویی ندارند و قراره مکالمه‌ی چند نفر با هم‌دیگه رو تماشا کنیم (که بشخصه اصلا خوشم نمیاد از این سبک نمایش). اما به مرور جذب اجرا شدم. سناریوی کلی نمایش با این‌که تا حدی قابل پیش‌بینی و شاید کلیشه‌ای بود اما در کل جذاب بود. به‌نظرم اگر کمی روی داستان و صحبت‌ها عمیق می‌شدیم، می‌شد ربط این نمایش با دنیای حال حاضرمون رو هم پیدا کرد. بازی بازیگرها (با این‌که دومین شب اجرا بود) خیلی قوی و خوب و بدون تپق بود. عناصر طنز توی نمایش رو هم خیلی دوست داشتم و از ته دل بهشون خندیدم. برخلاف خیلی از نمایش‌های دیگه، برای خندوندن مخاطب از هر روش سخیفی استفاده نمی‌کردند. یک نکته‌ی جالبی هم که در این نمایش وجود داشت این بود که برخی مولفه‌های جهان امروز (مثل موبایل، تماس تصویری و...) رو با دوران جنگ جهانی ترکیب کرده بودند که در نوع خودش برای من تازگی داشت. از سالن خیلی خیلی خوب نمایش هم نباید غافل بشیم؛ به‌نظرم بهترین سالن تئاتر تهران همین سالن‌های ایرانشهره. فاصله‌ی اصولی بین ردیف‌ها و صندلی‌ها رعایت شده و خود صندلی‌ها هم راحتی لازم رو دارند.