سرمای پاریسی

من دیشب اجرا رو دیدم. در مجموع کار شریف و قابل احترامی بود. از اونجا که به کارهای اجتماعی رئال خیلی علاقه دارم و سعی میکنم فوراً با طراحی صحنه ارتباط برقرار کنم، از همون ابتدا طراحی ساده ولی پر از حس و حال جلوخان یک خانه نسبتاً متمولانه پاریسی برام دلپذیر بود.
آشکار شدن لایه های شخصیتی دو کاراکتر با ریتمی درست و غافلگیری های بجا اصلی ترین تم نمایشنامه بود که با بازی خوب دو بازیگر (به ویژه بهنام تشکر) کاملا باورپذیر بود
سرفه های ظاهراً روشنفکرانه ولی توخالی یک مدیر روزنامه ی به ظاهر سوسیالیت در برابر دردهای عاشقانۀ یک بی ادعا تضادی دوست داشتنی بوجود می آورد.
هرچند که با کش دار شدن بی دلیل و اذیت کنندۀ برخی اجراها واقعا مخالفم اما به نظرم ایراد بزرگ این کار سر هم بندی سراسیمه انتهای اون بود. در واقع درست در همون لحظه که دست دو کاراکتر برای مخاطب رو میشه و حالا دوست داره روند برخوردها و دیالوگ ها رو پیش بینی کنه و باهاشون بازی کنه کار تموم میشه.

به هر حال من در مجموع این نمایش رو دوست داشتم