امشب نمایش اودیسه رو دیدم و بسیار لذت بردم و مطمئنم که مدتها منو در فکر فرو میبره.وقتی اودیسه نمایش رو دیدم که برای فرار از واقعیت، ترس از مواجه شدن با بی معنایی زندگیش و برای فراموشی زجر و درد ناشی از انتخابهاش به چه چیزهای و چه کارهایی متوسل میشه تا خودشو و اطرافیانشو سرگرم کنه تا جایی که حتی سکان و قطب نماش رو میفروشه، بدون توپ پینگ پونگ بازی میکنه،تاتر بازی میکنه،موتور بدون سوییچ میخره و... تا نبینه و نرسه و مواجه نشه.به یاد خودم و همه انسانهای دنیام افتادم که چطور خودمونو سرگرم چیزها و کارهای بیهوده کردیم تا نبینیم، نفهمیم و نشنویم.تا اون کاری که سالها باید انجام میدادیم و نکنیم.تا...راه خروج ازین بن بست زندگی هر روزه رو بارها و بارها ببینیم ولی جرات نکنیم ازش عبور کنیم.بدون توپ و میز پینگ پونگ بازی میکنیم تا حتی به راه خروج نگاه هم نکنیم.ما میترسیم. از دیدن و مواجه شدن میترسیم.از روبرو شدن با کوچیکی و بی معنایی زندگیمون میترسیم، تا جایی که حتی کتاب خوندنمون هم کاری شده برای فرار. فرار از فکر کردن و دیدن.ا از خودمون و زندگیمون یک اسطوره در ذهنمون ساختیم و همه کارها و لحظه هامون هم در جهت اثبات اون اسطوره است.ما تا جنون هم پیش میریم ولی کاری که باید بکنیم، راهی که باید بریم رو نمیریم.با راه خروج رو میبینیم و میشناسیم ولی به سمتش نمیریم.ما خودمون قطب نما رو از کار انداختیم.
اودیسه آرش دادگر و امین طباطبایی بسیار شایسته تقدیر و ستایش و دوباره و دوباره دیده شدنه.تو زندگی تجربه هایی که به آدم تلنگری بزنن و راه خروجو نشون بدن زیاد نیستن، ولی اودیسه بی شک یکی از اونهاست.