در بعضی از کارها گاهی پیش میاد که یکی از عوامل سازنده ی اثر به طرز مشخصی سطحش بالاتر از سایر اجزا کار هستش و خیلی به چشم میزنه. حتمن مواردش رو شما خودتون بهتر از من به یاد میارید. مثلن یه بازیگری که خیلی خیلی بهتر از سایر گروه نقشش رو ایفا میکنه و باعث میشه کار به شکلی از یک دستی خارج بشه ( که من خودم هنوز نمیدونم این یک حسن به حساب میاد یا نه؟!) توی کار جدید خانم پرور هم به نظرم همین مسئله هویدا بود. دغدغه ی بسیار انسانی و ایده ی پاک و درخشانشون حقیقتن چشم نواز و دلنشین بود. فراتر از هز عنصر دیگه ای توی این نمایش شخصن خیلی زیاد احترام قائلم برای این تلاش و دغدغه ی قابل ستایششون. اگرچه به نظرم سایر بخش های تشکیل دهنده ی اثر هم شریف و شایسته ی احترام بودند اما خب در قامت ایده ی اصلی پشت اثر نبودند. یه خسته نباشید جانانه به همه ی عوامل نمایش میگم. به ویژه شخص خانم پرور. و فقط یه نکته هم اینکه به نظرم صحبت‌های آخر ایشون که به عنوان پایان بندی کار گفته شد، طولانی و غیر ضروری به نظر میرسید. کاش بعد از رفتن خانم نساجی مازندران دیگه اجرا هم تموم میشد. هر حرفی میخواستن بزنن دیگه زده شد تو کار دیگه. لازم به دوباره گفتنشون نبود واقعن.