دیشب و در اجرای اول این نمایش رو دیدم.
وقتی به تاریخ وقایع و اعداد دقت می کنم، باورم نمیشه 22 سال از اون ماجرا گذشته. من فقط 7، 8 ساله بودم اما خوب یادمه، منی که واسه یادگیری الفبا، مشق شبم پیدا کردن حروف از روزنامه بود، شاید بشه گفت حروف غ، خ، ف و ... رو از اون جریان یاد گرفتم. با حیوونی به اسم خفاش، بد آشنا شدم، دیگه از اون زمان تا الان، سوار ماشین شخصی مسافرکشی نشدم...
جریان خفاش شب اون سال ها خیلی پررنگ شد، تیتر اول همه روزنامه ها بود، مادرم مثل سریال دنبالش میکرد. مثل خیلی از جریان های دیگه، اما خیلی زود هم فراموش شد، مثل جریان سمیه و شاهرخ، مثل جریان شهلا و ناصر.. شاید آخرین نسلی که یادشون بیاد متولدین قبل از 70 باشن. شاید سرپوش گذاشتن و فراموشی این جریاناست که باعث تکرارش میشه، باعث مرگ بنیتاها و تکرار اتفاقات میشه.
چه خوبه که این جریانات یادآوری بشه، بگیم که غلامرضا خوشرو مُرد اما خفاش شب ها هنوز هستند، با اسامی و القاب دیگه، چه خوبه بگیم که چه بلاهایی ممکنه سرمون بیاد تا کمی بیشتر احتیاط بشه تا "مواظب خودت باش" فقط ی جمله ساده موقع خداحافظی نباشه و واقعا بهش عمل بشه.
و چه خوب کهبد تاراج این داستان رو یادآوری کرد روی صحنه ای که اینقدر تاثیر گذاره، با بازیگرایی که اینقدر ... دیدن ادامه ›› تاثیر گذارن.
نشون دادن این داستان از چند زاویه، از نگاه چند شخص، چه اونا که رفتن، چه اونا که موندن... کار فوق العاده ایه که این تیم خوب از پسش براومدن.
و مجددا با بازی خوب غزاله جزایری که به حق کاراکتر متفاوتش باعث تحرک و تزریق روح بیشتر به صحنه شد، برای بیدار شدن اونایی که باقی موندن...
به امید دیدن هر چه بیشتر این قبیل نمایش ها