آنطور که به نظر میرسد، سوژه اصلی نمایش، نگاه ناظر کنترل گر است. نگاهی که علاوه بر کنترل جز به جز رفتار افراد تحت نظر، پس از مدتی با طرح برخی مسائل، افراد را به بکدیگر بدبین، و در پی آن جامعه را دوپاره یا چندپاره میکند. و در نهایت افراد را به جان یکدیگر می‌اندازد و جامعه - به معنای یک تشکل یک دست و متحد - را از هم میپاشاند. تا جایی که روابط نزدیک دونفر - شاید عاشقانه- را هم تحت تاثیر خود قرار داده و باعث میشود افراد برای عدم قرارگرفتن در معرض تنبیه ناظر(حاکم و...)، علیه یکدیگر باشند و قید پیوند ها را بزنند.
نمایش را میشود به نوعی تفسیر کلام "تفرقه بیانداز و حکومت کن " دانست.
سوای از این برداشت نیز، میشود نمایش را نقدی بر سیستم آموزشی تمامیت خواه و متملق پرور نیز دانست.
اما مهمترین اشکال متن را میتوان عدم وجود نتیجه گیری دقیق، و همچنین عدم وجود یک کنش دراماتیک یا به نوعی ضربه نهایی دانست. در حقیقت، نویسنده، شرایطی که اینگونه نگاه پیش می‌آورد را روبروی تماشاگر میگذارد، اما تنها به همین بسنده کرده، و از این نیز جلوتر نمیرود. در اصل نمایش هیچ احساسی را در تماشاگر برنمی‌انگیزد. و تماشاگر از ابتدا تا پایان اثری، حس و حالی یکنواخت دارد.
در بخش اجرایی، اما مهمترین اشکال کار، طراحی دکور و میزانسن کار است. طوری که تماشاگر در بیش از نود و پنج درصد زمان نمایش، بازیگران را نیم رخ میبیند. ( و در جاهایی از سالن، تماشاگر فقط پشت سر بازیگران را میبیند).
از نکات مثبت این نمایش، میشود به بازی یک دست بازیگران و طراحی صحنه موجز و ریتم مناسب اشاره کرد.