من احساس می‌کنم که دیالوگ به دیالوگ این اثر رو کسانی که متاهل هستن و یا زمانی متاهل بودن، میتونن با تمام وجود حس کنن یا حتی بخش‌هایی از اون رو زندگی کرده باشن.
یکی از دلایلی که لاموزیکا سوم آقای تهرانی، با متن پر احساس و عاشقانه درام رو دوست داشتم اینه که دیالوگ‌های بازیگر زن نمایش پرده‌ای رو از جلوی چشمام برداشت که میتونه بخشی از دیدم تو زندگی رو نسبت به پارتنرم تحت شعاع قرار بده.

"آدم‌ها همه چیز رو فراموش می‌کنن، آدم‌ها عاشقی کردن رو فراموش می‌کنن"
و چقدر تلخ و تاریک میتونه باشه، بدون اینکه بفهمی داری تن به این فراموشی میدی ...

خلاصه آقای تهرانی با این نمایش کاری کردی که من بعد از دیدنش مسیر زیادی رو تا خونه پیاده برم و فکر کنم به تمام جزئیات ...

فقط ای کاش می‌شد ابتدای نمایش صدای زن پشت تلفن مشخص می‌شد. شاید اگه دوستم قبل از نمایش به من نمی‌گفت به این راحتی متوجه این مکالمه نمی‌شدم.