نمایش رو پس از گذشت سه سال از اجراش در فیلیمو دیدم.ساده و روون، بازی های سینمایی و کاملا رئال روی صحنه.امیر کوهستانی یکی از شناخته شده ترین و محبوب ترین کارگردانهای تئاتر ایرانه در خارج کشور.نقدهای مثبت این نمایش از منتقدین خارجی رو به راحتی میشه مطالعه کرد.اما نقدهای مخاطبین داخلی...متاسفانه ما یکی از مقاوم ترین ملتها دربرابر تغییر و عوض کردن دیدگاهها هستیم.هنوز درصد بالایی از مخاطبین ما فکر میکنند تئاتر یعنی صدای بم و بازی اگزجره و کارهای محیرالعقول روی صحنه.
«بعد از یک اجرا یکی از دوستان که خودش هم در دوران دانشجویی تئاتر کار میکرد اومد گفت این چه وضعش بود چرا تئاتری حرف نمیزدید! گفتم صدامون رو نمیشنیدی گفت نه صداتون خوب بود اما عادی حرف میزدید...»
به شخصه عاشق صحنه‌ی دو، خانه‌ی لبدف، زینا و مارتا روی مبل و اضافه شدن لبدف و سوشا بودم. بسیار رئال زیبا دیالگهایی که توی هم میرفت یک منظره‌ی کاملا واقعی از حرف زدن و غیبتهای روزانه یک خانواده و دوست صمیمیشون در یک مهمونی...و میدونم که چقدر درآوردن همچین صحنه ای به این سادگی در تئاتر سخته و تسلط و هماهنگی بالایی میخواد.و افسوس که اگر اسم بازیگران و کارگردانی آقای کوهستانی پشت این کار نبود اجرایی مشابه این کار اصلا در ایران دیده نمیشد چون اکثریت تماشاگران ما هنوز این سبک رو‌ نمیشناسند و بهش میگند خسته کننده،ساده حوصله سربر و تئاتری نبودن...